ΕΙΣΑΓΩΓΗ. The great Illusion.

Είναι τραγικό λάθος να πιστέψει κάποιος ότι οι πληροφορίες που αφορούν την ανθρώπινη υγεία και που παρουσιάζονται παρακάτω είναι σωστές ή λανθασμένες. Η γνώση, η δύναμη και οι απαντήσεις είναι ΟΛΑ μέσα μας, στα κύτταρα μας, γραμμένα στο DNA μας. Δεν παρουσιάζεται καμία «βίβλος της υγείας» και δεν υπάρχει ανάγκη αφορισμού κανενός ειδικού και καμίας επιστήμης. Το σώμα μας, ο νους μας και η ψυχή μας δεν αποκτούν και δεν παρουσιάζουν ασθένειες κατά λάθος και χωρίς αιτία. Αντίθετα, ΕΜΕΙΣ είμαστε αυτοί που δημιουργούμε τα προβλήματα, που κάνουμε λάθος επιλογές, που δεν μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον μας, να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και να λειτουργήσουμε λογικά, συνειδητά και με σθένος στις καθημερινές άρρωστες καταστάσεις που ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι έχουμε προκαλέσει στον εαυτό μας και στους άλλους με την γκρίνια μας, την απαισιοδοξία μας, το φθόνο μας, την ασυνειδησία και την απληστία μας. Ας αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη για όσα μας συμβαίνουν. Η γνώση, η λογική και το συναίσθημα είναι και τα τρία μέσα μας. Ας τα γνωρίσουμε επιτέλους, ας γνωρίσουμε τον εαυτό μας, ας βάλουμε υγιής στόχους και ας πάρουμε συνειδητές αποφάσεις για το καλό της ζωής μας, των συνανθρώπων μας και του περιβάλλοντός μας. Ας το κάνουμε για μας, αληθινά ελεύθερα. ΆΡΙΣΤΗ ΥΓΕΙΑ είναι η κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός σαν ολότητα και το κάθε κύτταρο ξεχωριστά στηρίζονται και ισορροπούν στις τρεις σταθερές, δυνατές και ακλόνητες βάσεις της υγείας, α) την ΑΡΙΣΤΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ β) την ΑΡΙΣΤΗ ΝΟΗΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ γ) την ΑΡΙΣΤΗ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ.Η άριστη υγεία είναι το αδιαίρετο και ισορροπημένο σύνολο όλων των παραπάνω. Από την άριστη υγεία ΔΕΝ μπορεί να λείπει καμία από τις 3 παραπάνω βάσεις. Σε περίπτωση που κάποια από τις παραπάνω βάσεις είναι απαίδευτη ή υστερεί σε οποιοδήποτε βαθμό τότε δημιουργούνται ανεπανόρθωτες επιπλοκές.

ΑΡΙΣΤΗ σωματική υγεία είναι η κατάσταση κατά την οποία το σώμα σαν ολότητα και το κάθε υποσύστημα ξεχωριστά (αναπνευστικό, νευρικό, κυκλοφορικό, πεπτικό, κτλ), στηρίζονται και ισορροπούν στις τρεις σταθερές, δυνατές και ακλόνητες βάσεις, α) την ΔΙΑΤΡΟΦΗ, το «καύσιμο», τα υλικά που χρησιμοποιεί ο οργανισμός για να χτίσει κύτταρα, ιστούς, μύες, κτλ, β) την ΑΘΛΗΣΗ, δηλαδή την λειτουργία και συνεργασία των υποσυστημάτων του σώματος, την ευρωστία, το χτίσιμο του «σπιτιού» που κατοικείς, την άμυνα του οργανισμού, και τέλος γ) την ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ, την ανάπαυση των υποσυστημάτων, την χαλάρωση των μυών, την οξυγόνωση, την ηρεμία, τον ύπνο, κτλ.

Οδεύοντας προς και κατακτώντας την άριστη σωματική υγεία, το σώμα θυμάται ικανότητες όπως, αποθήκευση ενέργειας, αντοχή στα καιρικά φαινόμενα, αντοχή στον πόνο, δύναμη, αντοχή στη δύναμη, αεροβική ικανότητα, αυτοΐαση, αντοχή σε ιούς και αρρώστιες, διατήρηση θερμοκρασίας, γρήγορη ανάρρωση από χτυπήματα, ασθένειες, (ικανότητες) τις οποίες, όταν θυμηθεί να χρησιμοποιεί άριστα, θα είναι σε θέση να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει εύκολα, γρήγορα και πάνω από όλα αποτελεσματικά καταστάσεις όπως, κράμπες, σημάδια, μελανιές, ακμή, ζαλάδες, ημικρανίες, υπνηλία, στομαχικές διαταραχές, αιμορροΐδες, αϋπνίες, σκωληκοειδίτιδα, έλκος, αρθρίτιδα, χολή, καρδιακά προβλήματα, εμφράγματα, ιώσεις, κακώσεις, σπασίματα, ρήξεις μυών, δυσκοιλιότητα, παχυσαρκία, ατονία, άσθμα, ωτίτιδα, λοιμώξεις, αναιμία, λευχαιμία, καρκίνους κτλ.

ΑΡΙΣΤΗ νοητική υγεία είναι η κατάσταση κατά την οποία ο νους σαν ολότητα και η κάθε επεξεργασία ξεχωριστά (ιδέες, σκέψεις, λύσεις, θεωρίες, συνδυασμικότητα, κτλ), στηρίζονται και ισορροπούν στις τρεις σταθερές, δυνατές και ακλόνητες βάσεις, α) τη ΜΝΗΝΗ, τη γνώση, τις πληροφορίες, τις εμπειρίες, τα διαβάσματα, τα ακούσματα, τις προσωπικές ανακαλύψεις, θεωρίες και εμπειρίες, κτλ, β) τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ, τη διάθεση για δημιουργία, τη φαντασία, το να παίρνεις λίγο από το «τίποτα» και να το κάνεις «κάτι», την κατανόηση πολυεπίπεδων νοημάτων, την ταξιδιάρικη σκέψη, τη μυθοπλασία, τις νοητικές πύλες σε φανταστικούς κόσμους, το χιούμορ, τα όνειρα για το μέλλον και ο προσωπικός τρόπος πραγματοποίησής τους, κτλ και τέλος γ) τη ΛΟΓΙΚΗ, την κριτική σκέψη, την επεξήγηση, την κατανόηση μιας αρχής και ενός τέλους, την αλληλουχία, την αιτιολόγηση, τα δεδομένα και τα ζητούμενα, κτλ.

ΑΡΙΣΤΗ ψυχική υγεία είναι η κατάσταση κατά την οποία η ψυχή και κάθε ταξίδι ξεχωριστά (το είναι σου, οι αναμνήσεις που δημιουργείς, οι πέντε αισθήσεις), στηρίζονται και ισορροπούν στις τρεις σταθερές, δυνατές, και ακλόνητες βάσεις, α)το ΘΑΡΡΟΣ, την τόλμη, τη θέληση που πηγάζει από μέσα, την υπεράνθρωπη προσπάθεια, την ενέργεια που ξεπερνά τον εαυτό μας, την ηρωική ψυχολογία, κτλ, β) την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, την αντίληψη του περιβάλλοντος χώρου, του περιβάλλοντος υποσυνειδήτου, της περιβάλλοντος ψυχολογίας, την κατανόηση των επιλογών και των επεκτάσεών τους πριν εμφανιστούν οι συνέπειές τους, κτλ και γ) το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, την αλληλεπίδραση των ψυχών των ανθρώπων, την κατανόηση των ενεργειών που περιβάλλουν τις καταστάσεις, την συναίσθηση των ψυχικών φορτίων/εμποδίων των συνανθρώπων, κτλ.

Οδεύοντας προς την άριστη ψυχική υγεία και πετυχαίνοντας την, το μυαλό θυμάται ικανότητες όπως, ενόραση, διαίσθηση, ελπιδοφορία, αγάπη, υπομονή, τόλμη, εμπιστοσύνη, ελευθερία, αντοχή στην πραγματικότητα (που πονάει), επικοινωνία με τον εαυτό, κτλ, (ικανότητες) τις οποίες, όταν θυμηθεί να χρησιμοποιεί άριστα, θα είναι σε θέση να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει εύκολα, γρήγορα και πάνω από όλα αποτελεσματικά καταστάσεις όπως, χωρισμούς, αποχαιρετισμούς, θανάτους κοντινών προσώπων, ζήλεια, δηλεία, άγχος, πίεση, διλήμματα, ασυνέπεια, νευρικότητα, αποξένωση, απελπισία, αναισθησία, κτλ.

Ο ανθρώπινος νους, η ανθρώπινη ψυχή και το ανθρώπινο σώμα, χτίζουν κύτταρα κάθε μέρα, ζουν και αναπνέουν κάθε μέρα, νιώθουν, αισθάνονται και γεμίζουν εμπειρίες κάθε μέρα. Έχουμε ένα βιολογικό ρολόι που βασίζεται στο περιβάλλον (μέρα, νύχτα, βιολογικές ανάγκες, κτλ), και ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ακολουθούμε κάποιες διαδικασίες (πέψης, συντήρησης, δημιουργίας, αναπαραγωγής, άμυνας, αποθήκευσης και κατανάλωσης ενέργειας, κίνησης, οξυγόνωσης, λειτουργίας των μυών, ύπνου, αναγέννησης, ξεκούρασης μυϊκού, πεπτικού και νευρικού συστήματος, αισθημάτων, δημιουργίας, σκέψης, επινόησης, χαράς, αγάπης, κτλ) κάθε στιγμή. Το σώμα, ο νους και η ψυχή λοιπόν λειτουργούν με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ τρόπο, άσχετα με το αν γνωρίζουμε όλες τις ικανότητες μας σωματικά, νοητικά και ψυχικά, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Συγκεκριμένος ο λόγος που ανεβάσαμε πυρετό, συγκεκριμένος ο λόγος που έχουμε σκοτοδίνες κάθε φορά που σηκωνόμαστε απότομα από την καρέκλα, συγκεκριμένος ο λόγος που νοσήσαμε, συγκεκριμένος ο λόγος που ραγίζει η καρδιά μας όταν χάνουμε την αγάπη, συγκεκριμένος ο λόγος όταν μαυρίζει το συκώτι μας από τη στεναχώρια. Δυστυχώς όμως κάνουμε τις επιλογές μας και έχουμε καταλήξει στη γνώμη που έχουμε για το καθετί, με βάση το περιβάλλον που ζούμε, το οποίο είναι με τη σειρά του πρόσκαιρο, δεν στηρίζεται σε σταθερές βάσεις και προ-επιλεγμένο πριν από εμάς, για εμάς. Πέρα όμως από αυτά που έχουμε συνηθίσει και πέρα από τις συμβουλές των «έμπειρων» περπατημένων, πέρα από το αν νιώθουμε άσχημα και αν κατηγορούμε άλλους για τις επιλογές μας σωματικά, νοητικά και συναισθηματικά, θα μπορούσαμε απλά να σταθούμε λίγο και να αφουγκραστούμε το σώμα μας, το μυαλό μας και την ψυχή μας. Να γίνουμε φίλοι με το «είναι» μας ώστε να μπορούμε να είμαστε φίλοι και με τη φύση που μας δίνει ζωή αλλά και με τους άλλους ανθρώπους.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ. Διευκρινήσεις. Γίνεται να λειτουργεί μια ομάδα ανθρώπων (οικογένεια, σχολείο, οργανισμός,, και οι άνθρωποι που την αποτελούν θα διαχειρίζονται τους πόρους του περιβάλλοντος με αρχές κοινωνία, λαός, κτλ) χωρίς έναν έστω δημοκρατικό μηχανισμό λήψης αποφάσεων; Γίνεται να παίρνουμε αποφάσεις που αφορούν εμάς και το περιβάλλον μας χωρίς να βασιζόμαστε στις επηρεασμένες γνώμες και τις μη ολιστικές απόψεις μας; Γίνεται να μένει ανεπηρέαστη η απόφαση ή επιλογή μιας ομάδας από τις ιδέες, τις πεποιθήσεις και τα προσωπικά «πιστεύω» των μελών που την αποτελούν; Γίνεται να μένει ακλόνητη η ιδιοσυγκρασία μιας ομάδας μπροστά σε σοβαρές αποφάσεις που έχουν να κάνουν όχι μόνο με οργάνωση και ανάπτυξη, αλλά και με συναισθήματα, ιδέες, αποφάσεις ζωής, κτλ;

Η «επιστημονική μέθοδος» σαν όρος, συνήθως αφορά τις επιστήμες, τις θεωρίες, τις πρακτικές και τα πειράματα που πραγματοποιούνται με σκοπό να εξηγήσουν αξιόπιστα, μεταξύ άλλων, και τα φαινόμενα της ζωής, της κοινωνίας, του περιβάλλοντος, καθώς και την ίδια την ύπαρξη των έμβιων οργανισμών. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποια από τα βήματα που αποτελούν κλειδιά στην εφαρμογή της επιστημονικής μεθόδου και που αφορούν όχι μόνο εξεζητημένες επιστημονικές έρευνες αλλά και καθημερινές καταστάσεις και διαδικασίες (κατασκευές, ανθρώπινες σχέσεις, υγεία, κτλ) είναι:

–          Η συλλογή όλων των διαθέσιμων πληροφοριών και πρακτικών γνώσεων που αφορούν το θέμα

–          Ο διαχωρισμός του προσώπου από το εξεταζόμενο θέμα

–          Η τεκμηρίωση των πληροφοριών που είναι διαθέσιμες

–          Η διατήρηση «ανοιχτού μυαλού» για ανάδραση και βελτίωση ή ακόμη και η αλλαγή της επιλογής/απόφασης που αφορά το εξεταζόμενο θέμα.

Στο κείμενο αυτό όμως, δε θα εξετάσουμε την επιστημονική μέθοδο αυτούσια υπό το πρίσμα της επιστήμης – άλλωστε υπάρχουν και ειδικοί για το σκοπό αυτό – ωστόσο θα δώσουμε μία περιγραφή της εφαρμογής και χρήσης της, ως μέσο λήψης αποφάσεων.

ΤΟ ΖΟΥΜΙ. Επί του πρακτέου. Καθαρά ως μεθοδολογία λοιπόν, η επιστημονική μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί σχετικά εύκολα και ως μέθοδος επιλογής και λήψης αποφάσεων στην καθημερινότητα μας, ακόμη και σε θέματα που αφορούν ανθρώπινες σχέσεις ή και κοινωνικές αρχές. Προϋπόθεση αποτελεί, τα θεμέλια, τα μέσα για την επίτευξη των στόχων αλλά και οι ίδιοι οι στόχοι – είτε προσωπικοί, είτε οικογενειακοί, είτε ομαδικοί – να είναι ξεκάθαροι σε όλους τους συμμετέχοντες στην εκάστοτε ομάδα, σχέση, έρευνα, εργασία, εγχείρημα, κοινωνία, κτλ. Μόνο τότε η εφαρμογή της επιστημονικής μεθοδολογίας με σκοπό τη λήψη αποφάσεων θα έρθει να καλύψει το τεράστιο κενό που δημιουργούν οι επηρεασμένες από το περιβάλλον που ζούμε, προσωπικές απόψεις, οι ανώφελοι εγωισμοί και το ατελείωτο πείσμα κάποιων ανθρώπων που δεν γνωρίζουν τι δεν γνωρίζουν.

Η επιστημονική μέθοδος λοιπόν, με την κατάλληλη προσαρμογή, γίνεται ένα πάρα πολύ αποδοτικό εργαλείο εύρεσης λύσεων και αποφυγής συγκρούσεων, μια μεθοδολογία σκέψης, παρατήρησης και προσέγγισης δεδομένων και καταστάσεων που βοηθάει πολύ στην αποφυγή και τη μη επανάληψη λαθών. Βασική προϋπόθεση για κάθε ενέργεια/επιλογή/απόφαση που προκύπτει από την εφαρμογή της μεθόδου αυτής, είναι να μπορεί να πληροί κάποιες προϋποθέσεις ή κριτήρια που έχουν να κάνουν με το εκάστοτε περιβάλλον – ανθρώπινο, φυσικό, κοινωνικό, κτλ – στο οποίο απευθύνεται και που φυσικά έχουν επιλεχθεί από τα άτομα που την εφαρμόζουν.

Ξεκινώντας από τα βασικά, θα πρέπει να προσδιορίσουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία θα χρησιμοποιήσουμε την ΕΜ ως μέσο λήψης αποφάσεων. Θα πρέπει να προσδιορίσουμε αρκετά ξεκάθαρα το ποιοι είμαστε (αυτογνωσία και αυτοεξάρτηση, ικανότητες και μεράκι, χαρακτήρας και προσέγγιση της ζωής , θάρρος, τόλμη, συνείδηση, αλληλεξάρτηση με το περιβάλλον, κτλ), το που είμαστε (παρούσα οικονομική και κοινωνική κατάσταση, περιβάλλον αστικό ή μη, πόροι και υποχρεώσεις, κτλ), το που θέλουμε να πάμε (στόχοι, όνειρα και πεποιθήσεις, αρετές και ποιότητα, όραμα για το μέλλον), και το πώς θα φτάσουμε εκεί (κοινωνικές και περιβαλλοντικές αρχές και ανθρώπινες αξίες, μέσα και εργαλεία  που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε, κτλ). Αμέσως μετά μπορούμε να προχωρήσουμε στον προσδιορισμό κριτηρίων που θα θεμελιώσουν την εφαρμογή της επιστημονικής μεθοδολογίας στην λήψη μιας απόφασης.

Αναφέρουμε, ως παραδείγματα, μερικά κριτήρια που έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι αποφέρουν ποιοτικότερο αποτέλεσμα σε έρευνα και ανάπτυξη εγχειρημάτων ή δράσεων που αφορούν και έχουν ως στόχο (μεταξύ άλλων και) την αυτάρκεια και την οικονομία βασισμένη στους πόρους. Φυσικά είναι στο χέρι του καθενός να προσθέσει, να αφαιρέσει ή και να αλλάξει αυτά τα κριτήρια ανάλογα με το θέμα της συζήτησης και τη σημαντικότητα των κριτηρίων που αφορούν τη δεδομένη κατάσταση.

Συνδυάζοντας τελικά τα βήματα της επιστημονικής μεθόδου, αλλάζοντας ή αφαιρώντας κάποια που αφορούν εξειδικευμένες επιστημονικές έρευνες και με βάση τα επί παραδείγματι κριτήρια που αναφέρθηκαν παραπάνω, μπορούμε να έχουμε μια απλουστευμένη μορφή της επιστημονικής μεθοδολογίας στην λήψη αποφάσεων, σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο, η οποία (μορφή) φιλτράρει τα δεδομένα με βάση κριτήρια τα οποία, στο παράδειγμά μας, θα εξυπηρετούσαν τη δημιουργία και την εξέλιξη μιας αυτάρκους κοινωνίας ανθρώπων – ανεξαρτήτου μεγέθους – με σεβασμό στο περιβάλλον και στο συνάνθρωπο. Η συγκεκριμένη απλουστευμένη μορφή, θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής:

1. Καθορίζουμε το θέμα, καθιστούμε ξεκάθαρο και κατανοητό σε όλους  για τι ακριβώς θα συζητήσουμε, επεξεργαζόμαστε και ορίζουμε τη δεδομένη (που είμαστε) και τη ζητούμενη (που θέλουμε να «πάμε») κατάσταση
2. Εντοπίζουμε, συλλέγουμε και αναλύουμε όλα τα δεδομένα, τις ιδέες, τις εμπειρίες και την πρακτική γνώση που έχουμε μέχρι εκείνη τη στιγμή για το θέμα.
3. Επαληθεύουμε τις πηγές μας, και φιλτράρουμε πληροφορίες που δεν μπορούν να επαληθευθούν, που δεν στηρίζονται σε πραγματική γνώση ή σε αυτόπτες μάρτυρες, που δεν αποτελούν κανόνα καθώς και δεδομένα που δεν επηρεάζουν το θέμα.
4. Εντοπίζουμε τις πιθανές επιλογές/λύσεις/αποφάσεις που υπάρχουν για το θέμα υπό συζήτηση
5. Εφαρμόζουμε ένα ένα όλα τα κριτήρια που έχουμε επιλέξει ως άνθρωπος ή ομάδα, με σκοπό να γίνει φανερή η λύση/απόφαση/επιλογή που πληρεί τα κριτήρια μας με τον αποδοτικότερο δυνατό τρόπο
6. Αποφασίζουμε ή επιλέγουμε τη λύση/ιδέα που βγαίνει πρώτη στην παραπάνω λίστα.
7. Αναλύουμε και σχεδιάζουμε τη λύση/απόφαση αν χρειάζεται, εφαρμόζουμε θεωρητικά τη λύση και επαληθεύουμε τις ανάγκες σε πόρους, χρόνο, εργαλεία, κτλ. Ξανασχεδιάζουμε αν χρειάζεται.
8. Κάνουμε πράξη την επιλογή/λύση/απόφαση μας
9. Ζητάμε και προσφέρουμε άμεση ανάδραση (feedback) όταν έρθουμε σε επαφή με νέα δεδομένα, πρακτική γνώση, ανθρώπους ή πόρους που μπορεί να επηρεάσουν άμεσα την απόφαση/λύση/επιλογή που έχουμε πάρει.

Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι η επιστημονική μέθοδος είναι μία μεθοδολογία που είναι τόσο αποτελεσματική όσο και ο τρόπος που τη χρησιμοποιούμε και τα αποτελέσματά της στην πράξη είναι τέτοιας ποιότητας όσο και η ποιότητα των κριτηρίων που εφαρμόζουμε. Η μεθοδολογία δεν μπορεί να κάνει επιλογές για εμάς, ούτε και μπορεί να είναι μόνο σωστή. Είναι πάντα στο χέρι του ανθρώπου ή της ομάδας, όχι μόνο να είναι ξεκάθαροι όσον αφορά τους στόχους και τα μέσα, όχι μόνο να επιλέγουν και να τηρούν ποιοτικά κριτήρια για τη λήψη αποφάσεων αλλά και να διατηρούν όλες τις αισθήσεις τους ανοιχτές για νέες πληροφορίες και νέα δεδομένα που μπορεί να αλλάξουν μια επιλογή.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ. Τροφή για σκέψη. Αν αφαιρέσουμε από μέσα μας την εγωιστική διάθεση και κρατήσουμε μόνο τη θέληση για εξέλιξη του ανθρώπου και του πολιτισμού σε όλα τα επίπεδα, αν αποδεχθούμε ότι οι πληροφορίες και η γνώση ήταν ήδη εκεί πριν πέσουν στην αντίληψή μας και θα παραμείνουν εκεί ακόμη και αν τις ξεχάσουμε (σε αντίθεση με τις προσωπικές μας πεποιθήσεις οι οποίες πάνε κι έρχονται ανάλογα τη μέρα, την ώρα, το κέφι, το περιβάλλον, τα συναισθήματα) και αν αποδεχθούμε ότι όλα τα δεδομένα που έχουμε τη στιγμή της συζήτησης/απόφασης από εικόνες/ιδέες/βιβλία/ανακαλύψεις/εμπειρίες/γνώσεις/τεχνολογία, κτλ είναι μια ατελείωτη εξέλιξη της πληροφορίας και της γνώσης της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες, και όχι δικό μας επίτευγμα, τότε γίνεται φανερό ότι τα παραπάνω βήματα και σκέψεις έχουν να κάνουν όχι μόνο με αποφάσεις αλλά με κάθε τι καινούριο που βρίσκεται στο δρόμο μας, και μπορούμε να διακρίνουμε ότι τελικά οποιαδήποτε απόφαση παίρνουμε ως άτομο/ομάδα/πρότζεκτ/οικογένεια/έθνος/φυλή κτλ είναι πολύ απλά, άλλη μία σημαντική στιγμή (peak point) σε μια συνεχή γραμμή εξέλιξης μας. Με άλλα λόγια, όταν πια καταλάβουμε τον εαυτό μας (ποιος είμαι?), το περιβάλλον μας (που είμαι?), το στόχο μας (που πάω?) και το ταξίδι μας (πως θα πάω εκεί?), τότε μπορούμε να αφαιρέσουμε το πέπλο της λέξης “απόφαση” και να δούμε την ΕΞΕΛΙΞΗ που συμβαίνει, είτε παίρνουμε μια “απόφαση” για τον εαυτό μας, είτε για την ομάδα, είτε για τον πλανήτη ολόκληρο.

Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι όσο το βλέπουμε ως απόφαση, τόσο περισσότερο είμαστε επιρρεπείς σε μικρότητες, εγωισμούς, απόψεις και συναισθήματα που μπορεί να μας θολώνουν. Ενώ όταν το βλέπουμε ως εξέλιξη τόσο το μυαλό μας παραμένει καθαρό και λαμβάνουμε υπόψη μας τα πραγματικά δεδομένα ενός θέματος, κάνοντας έτσι φανερές όχι μόνο τις πιθανές εξελίξεις του αλλά και τις προϋποθέσεις του, τις συνέπειές του κ.ο.κ.

Στους τομείς της πολιτικής μηχανικής και της αρχιτεκτονικής, η δόμηση είναι μια διαδικασία που αποτελείται από το κτίσιμο ή τη συναρμολόγηση των υποδομών. Μόνο σαν απλή διαδικασία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αντίθετα είναι ένα κατόρθωμα πολλαπλών εργασιών. Συνήθως η εργασία εποπτεύεται από κάποιον εργοδηγό, πολιτικό μηχανικό ή αρχιτέκτονα. Για την επιτυχημένη εκτέλεση του έργου, ουσιαστικός σχεδιασμός είναι απαραίτητος.

Οι υπεύθυνοι του σχεδιασμού και της εκτέλεσης της υποδομής πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους την επίπτωση στο περιβάλλον , την επιτυχή οργάνωση, τον προϋπολογισμό, την ασφάλεια, την διαθεσιμότητα των υλικών, την προετοιμασία ευαίσθητων εγγράφων και άλλα. Πολλές διαφορετικοί μέθοδοι οικολογική και χαμηλής επίπτωσης θα χρησιμοποιηθούν στο εγχείρημα του Τελαίθριον.

Binishells: Χρησιμοποιώντας χαμηλή πίεση του αέρα για την ανύψωση και την διαμόρφωση του οπλισμένου σκυροδέματος, το οποίο έχει μία λεπτή δομή σαν περίβλημα, χύνεται στο επίπεδο του εδάφους, τα binishell ουσιαστικά χρησιμοποιούν τον αέρα σαν την κύρια κινητήρια τους δύναμη.

Εκτός του ότι είναι εγγενής «πράσινες» κατασκευές, τα binishell είναι γρήγορα στην κατασκευή, δυνατά και ευέλικτα και μπορούν να κατασκευαστούν σε μία άπειρη ποικιλία σχημάτων. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τα πάντα από υψηλής ποιότητας κατοικίες, σχολεία, γυμναστήρια, εμπορικά κτήρια, χαμηλού κόστους κατοικίες, καταλύματα έκτατης ανάγκης και σε μία τεράστια ποικιλία από άλλες τυπολογίες.

Cob: To cob είναι ένα δομικό υλικό το οποίο αποτελείται από πηλό, άμμο, άχυρο, νερό και χώμα, παρόμοιο με τα πλιθιά. Το cob είναι αντιπυρικό, αντισεισμικό και πραγματικά οικονομικό. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την δημιουργία καλλιτεχνικών, γλυπτικών μορφών και έχει αναβιώσει τα τελευταία χρόνια από τα κινήματα των φυσικών κατασκευών και τα κινήματα της αειφόρου ανάπτυξης.

Yurts: Τα Yurt είναι μία σύγχρονη προσαρμογή των αρχαίων καταφύγιων που χρησιμοποιούνταν από τους νομάδες της Κεντρικής Ασίας για αιώνες. Το συμπαγές σχήμα του Yurt και ο συνδυασμός των ελαφριών μερών του, τα οποία είναι τεταμένα και συμπιεσμένα, δίνουν στην κατασκευή μία υψηλή απόδοση και μεγιστοποίηση αντοχής ενώ η χρήση των υλικών που απαιτούνται πέφτει στο ελάχιστο.

Το Yurt είναι ελαφρύ, χαμηλού κόστους και μίας τελευταίας τεχνολογίας έκδοση η οποία όμως διατηρεί την αίσθηση της ολότητας της αρχαίας μορφής ενώ παραδίδει δομική ακεραιότητα, μακροζωία και χαμηλή συντήρηση, όλα όσα απαιτούνται από τους σύγχρονους χρήστες.

Παρότι γενικά είναι κατηγοριοποιημένο ως σκηνή, το yurt είναι πολύ πιο γερό και αντέχει στα καιρικά φαινόμενα. Είναι ένα κυκλικό κτίσμα το οποίο αποτελείται από ένα ανθεκτικό κάλυμμα από ύφασμα, συρμάτινη μπάντα έντασης και ένα ξύλινο πλαίσιο που περιλαμβάνει έναν τοίχο από πλέγμα, ακτινωτά δοκάρια, κεντρικό δακτύλιο και μία πλαισιωμένη πόρτα.

Eco-Domes: Κατασκευασμένα από τοπικό χώμα συμπιεσμένο σε σάκους. Χωρίς καθόλου ξύλο. Μεγιστοποιούν την χρήση του χώρου μέσω των πολλών επιλογών σχημάτων. Μπορούν να ενώνονται μεταξύ τους ώστε να σχηματίζουν μεγαλύτερες κατοικίες και άλλα κτίσματα.

Μπορούν να κατασκευαστούν από ομάδες 3-5 ατόμων. Σχεδιασμένα βιοκλιματικά για μεγιστοποίηση της θέρμανσης και της ψύξης. Ηλιακή ενέργεια και ανεμογεννήτριες μπορούν να ενσωματωθούν στο σχέδιο, επίσης τα έπιπλα μπορούν επίσης να είναι ενσωματωμένα από το ίδιο υλικό.

Geodesic Domes: Ένας γεωδαιτικός θόλος είναι ένα σφαιρικό ή μερικώς-σφαιρικό κτίσμα ή κελυφώδη πλέγμα που βασίζεται σε ένα δίκτυο μεγάλων κύκλων (γεωδαιτικούς) και βρίσκονται στην επιφάνεια μιας σφαίρας. Οι γεωδαιτικές γραμμές διασταυρώνονται για να σχηματίσουν τρίγωνα τα οποία έχουν την τριγωνική ακαμψία αλλά παράλληλα διανέμουν την πίεση σε όλη την δομή. Όταν ολοκληρώνεται για να σχηματιστεί μια πλήρης σφαίρα, αυτή καλείται ως γεωδαιτική σφαίρα. Ο όρος «θόλος» αναφέρεται σε μια κλειστή δομή και δεν πρέπει να συγχέεται με μη κλειστές γεωδαιτικές δομές όπως οι γεωδαιτικές αναρριχητικές δομές που βλέπουμε στις παιδικές χαρές.

Οι θόλοι μεγιστοποιούν τον όγκο, ενώ ταυτόχρονα ελαχιστοποιούν την επιφάνεια παρέχοντας έτσι δομική ακεραιότητα, ξοδεύοντας ελάχιστη ενέργεια / υλικό για να τους καταστήσει απόλυτα σταθερούς και με μεγάλη αδράνεια ως μοριακά πακέτα. Είναι ενεργειακά αποδοτικά ως αρχιτεκτονικές δομές – διατηρώντας τη θερμότητα, ελαχιστοποιώντας παράλληλα ηλιακό θερμικό φορτίο και ελαχιστοποίη/strongση της αντίστασης του αέρα και τη διανομή του φορτίου του χιονιού … και είναι απλά πανέμορφο στο μάτι!

Βίο–Αρχιτεκτονική

Η αρχιτεκτονική είναι η τέχνη και επιστήμη να δημιουργείς ένα χώρο – σε μια κλίμακα από ένα αντικείμενο, όπως ένα έπιπλο, ένα δωμάτιο, ένα κτίριο ή ένα σύνολο από κτίρια, ή μια ολόκληρη πόλη. Οι αρχιτέκτονες χρησιμοποιούν την τέχνη, την επιστήμη και τη τεχνολογία για να διαμορφώσουν τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε με τα κτίρια και τις πόλεις με το να σχεδιάζουν το περιβάλλον που είναι αισθητικά όμορφο, δομικά και ηχητικά σωστό και να ανταποκρίνεται σε όλες τις ανάγκες των ανθρώπων που το χρησιμοποιούν. Ο αρχιτέκτονας είναι ένας διπλωματούχος επαγγελματίας ο οποίος παρέχει μια σειρά από υπηρεσίες σε ατομικό και μαζικό επίπεδο για οτιδήποτε χρειάζεται να σχεδιαστεί και να οικοδομηθεί. Αυτές οι υπηρεσίες ξεκινούν πρώτα με συζητήσεις για τις βασικές ανάγκες και τα πιθανά μέρη για την οικοδομή και μπορεί να περιλαμβάνουν μια ανάπτυξη σχεδίου, προετοιμασία των απαραίτητων εγγράφων – σκίτσα, μοντέλα και λεπτομέρειες – και την επίβλεψη της πορείας της οικοδομής.

Η πράσινη δόμηση (γνωστή και ως δόμηση αυτάρκειας) είναι η πρακτική της δημιουργίας δομών και της χρήσης διαδικασιών που είναι περιβαλλοντικά υπεύθυνες και αποδοτικές ως προς τους πόρους που θα χρησιμοποιηθούν για όλη τη διάρκεια της ζωής του κτιρίου: από το μέρος που θα κτισθεί, τη δόμησή του, τη λειτουργία του, τη συντήρησή του, την ανακαίνιση και την κατεδάφισή του. Αυτή η πρακτική επεκτείνεται και συμπληρώνει τα κλασσικά θέματα για το σχεδιασμό ενός κτιρίου, όπως οικονομία, χρηστικότητα, διάρκεια στο χρόνο και άνεση.

Ενώ νέες τεχνολογίες αναπτύσσονται συνεχώς για να συμπληρώσουν σύγχρονες πρακτικές στη δημιουργία πιο πράσινων κατασκευών, ο κοινός στόχος είναι, τα πράσινα κτίρια να σχεδιάζονται έτσι ώστε να μειώνουν συνολικά την επίδραση του κτίσματος στην υγεία του ανθρώπου και στο φυσικό περιβάλλον του με τους εξής τρόπους:

• Να κάνουν αποδοτική χρήση της ενέργειας, του νερού και άλλων πόρων
• Να προστατεύουν την υγεία των κατοίκων τους και να βελτιώνουν την αποδοτικότητα των εργαζομένων
• Να μειώνουν τα απόβλητα, τη μόλυνση και την περιβαλλοντική υποβάθμιση.

Ένα παρόμοιο σκοπό έχει και η φυσική δόμηση, η οποία χρησιμοποιείται σε μικρότερη κλίμακα και τείνει να εστιάζει σε χρήση μόνο φυσικών υλικών, τα οποία βρίσκονται τοπικά.

Άλλα παρόμοια θέματα περιλαμβάνουν σχέδια αυτάρκειας και πράσινης αρχιτεκτονικής. Τα πράσινα κτίρια δεν απευθύνονται αποκλειστικά στην ανακαίνιση των ήδη υπαρχόντων σπιτιών.

 

Τρόποι Δόμησης και Υλικά

Τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν για τη δόμηση θα είναι ελαφριά, μεγάλης αντοχής και πυρασφαλή. Δε θα χρησιμοποιηθούν βρωμιούχοι φλογοεπιβραδυντές (Brominated Flame Retardants – BFRs) για να εξασφαλιστεί η αντοχή στη φωτιά. Τα εξωτερικά τοιχώματα των κτιρίων θα λειτουργούν σαν φωτοβολταϊκά μετατρέποντας την ηλιακή ακτινοβολία κατευθείαν σε ηλεκτρισμό για θέρμανση, ψύξη και άλλες ανάγκες.

Σκυρόδεμα Σύλληψης Άνθρακα

Η μέθοδος αυτή παρασκευής σκυροδέματος χρησιμοποιεί το διοξείδιο του άνθρακα που δημιουργείται σε τυπικές μεθόδους παρασκευής σκυροδέματος, παγιδεύοντας το μέσα στο μείγμα του. Το σκυρόδεμα δημιουργείται από τσιμέντο, άμμο, νερό και πέτρα. Σε αυτή τη νέα μέθοδο, το μισό βάρος του τσιμέντου απορροφάται ως διοξείδιο του άνθρακα. Αυτό επιτρέπει τη δύναμη και την ευελιξία του σκυροδέματος να χρησιμοποιηθούν με παράλληλη ελαχιστοποίηση του αποτυπώματος σε άνθρακα.

Aerogel

Το aerogel, που δημιουργείται με τη χρήση Sol-Gel, είναι ένα επαναστατικό υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη μόνωση. Είναι το ίδιο υλικό που χρησιμοποιούν στα διαστημικά λεωφορεία και έχει την υψηλότερη αξία μόνωσης από οποιοδήποτε γνωστό μέχρι σήμερα υλικό. Το aerogel είναι πλέον διαθέσιμο για χρήση στην κατασκευή κτιρίων και εκσυγχρονισμένων ενεργειακών αποδόσεων. Οι περισσότεροι τρόποι μετάδοσης της θερμότητας μέσω των τοίχων είναι απευθείας μέσω καρφιών στην τοιχοποιία, γνωστή ως «θερμικό γεφύρωμα». Η μόνωση aerogel σπάει αυτό το σύνδεσμο θερμικού γεφυρώματος. Αυτοκόλλητες ταινίες aerogel μόνωσης μπορούν να εφαρμοστούν σε δευτερόλεπτα. Το υλικό αυτό δεν επηρεάζεται από την υγρασία ή το χρόνο και παρέχει σημαντική εξοικονόμηση ενέργειας για τη ζωή του κτιρίου.

Γυαλί Ενεργειακά Αποδοτικό και Ηχομονωτικό

«Τα παράθυρα είναι η μεγαλύτερη πηγή απώλειας ενέργειας, θέρμανσης και ψύξης, στις κατοικίες. Αυξάνοντας αισθητά την την τιμή R για την ενεργειακή απόδοση, [τα παράθυρα] μπορούν να παράγουν την απαραίτητη εξοικονόμηση σε θέρμανση και ψύξη και έτσι αποτελούν μια θαυμάσια επένδυση για την ενεργειακή βελτίωση του σπιτιού.»

Ελπίζουμε να χρησιμοποιούμε γυαλί ενέργεια αποδοτικό που θα διατηρεί τη θερμότητα / ψύξη, όπως απαιτείται. Αυτοί οι υαλοπίνακες έχουν επίσης ηχομονωτικές ιδιότητες για να μειώσουν δραστικά τις εκπομπές θορύβου. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την τεχνολογία αυτή στα Serious Windows and QuietRock.

Ηχομόνωση

Η ηχομόνωση θα εξεταστεί πιο σοβαρά για την ελαχιστοποίηση των ανεπιθύμητων ήχων από έξω από τις κατοικίες. Όσοι από εσάς έχουν θορυβώδεις γείτονες ή ζουν σε μια πόλη όπου οι σειρήνες είναι συνηθισμένες θα εκτιμήσουν αυτές τις προσπάθειες. Ακριβώς όπως και η αίσθηση της γεύσης, τι ακούτε και οσμίζεστε θα πρέπει να είναι πάντοτε επιλογή σας.

Μέταλλα Μνήμης

Τα μέταλλα μνήμης θα χρησιμοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτά τα αξιόλογα μέταλλα μπορούν να συμπιεστούν σε κύβους ενός κλάσματος του μεγέθους τους και με εφαρμογή θερμότητας, να επιστρέψουν ξανά στο αρχικό τους σχήμα και διάσταση. Αυτό επιτρέπει την αποτελεσματική μεταφορά των προκατασκευασμένων δομικών στοιχείων.

Οι Νανοσωλήνες Άνθρακα

Αυτά τα θαύματα της φύσης είναι φτιαγμένα από μεμονωμένα άτομα άνθρακα διατεταγμένα σε ένα κοίλο κύλινδρο. Η κυλινδρική επιφάνεια έχει πάχος ενός ατόμου με διάμετρο 50 ατόμων και με πιθανό μήκος δισεκατομμυρίων ατόμων. Τα άτομα συνδέονται με τη δύναμη των διαμαντιών αλλά με την ευελιξία των οπτικών ινών. Οι ίνες αυτές είναι λεπτότερο από μια ανθρώπινη τρίχα. Οι νανοσωλήνες άνθρακα είναι ισχυρότερο και ελαφρύτερο από το ατσάλι. Οι μελλοντικές εφαρμογές περιλαμβάνουν αυτοκίνητα που δεν καταστρέφονται, κτήρια που δεν καταρρέουν και υπέρ ελαφριά αεροπλάνα.

Σύμφωνα με την αρχαία σοφία, ο κόσμος δημιουργήθηκε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η δομή του να περιέχει το μυστικό μιας κοσμικής και πλανητικής αρμονίας, η οποία αποκαλύπτεται μέσα από τη σύνδεση της ύλης και του πνεύματος. Η πλήρης κατανόηση αυτής της αρμονίας παρέχει ένα κλειδί, προκειμένου να βιωθεί η εσωτερική ουσία των πάντων, η συνοχή της ύπαρξης, δηλαδή ότι τα πάντα είναι ένα και σχετικά στο χρόνο και το χώρο. Με αυτή τη βεβαιότητα, οι σοφοί αγκάλιασαν την ύλη και το πνεύμα ως ένα, γεφυρώνοντας το φυσικό και υπερβατικό, ώστε η ουσία και των δύο, να γίνεται αντιληπτή ως συνείδηση σε οποιεσδήποτε δεδομένες καταστάσεις ή γεγονότα. Ο σοφός ήταν επιστήμονας, αστρονόμος, αστρολόγος και ιερέας.  Η επιστήμη και η πνευματικότητα ήταν ένα. Όμως, από την μία, η προσπάθεια της επιστήμης να ταξινομήσει και να κατακτήσει τον υλικό κόσμο και από την άλλη, η αντιληπτική παρανόηση για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ζούμε από την θρησκεία, οδήγησαν σε μια διαδικασία διαφοροποίησης, όπου επιστήμη και πνευματικότητα πολώθηκαν. Αυτό το γεγονός χαρακτήρισε την αναχώρηση της γνώσης από τη σοφία και οδήγησε σε χίλια χρόνια αποξένωσης αυτών των δύο μεγάλων κοσμοαντιλήψεων που οδηγούν το σύγχρονο πολιτισμό μας. Η θρησκεία βλέπει ως αντίποδα και κακό την ύλη και η επιστήμη αρνείται πεισματικά τις πιο λεπτοφυείς και εσωτερικές σφαίρες της πραγματικότητας.

Οι θρησκείες πιστοποιούν ότι η σωτηρία, αν υπάρχει, μπορεί να συμβεί σε κάποιον ουρανό μετά από το φυσικό θάνατο, ή σε κάποιο νιρβανικό κενό, δηλαδή οπουδήποτε αλλού, εκτός από τον κόσμο που κατοικούμε. Συνέπεια αυτής της αντίληψης ήταν το γεγονός ότι η θρησκεία έχασε το δικαίωμα να καθοδηγεί την εξέλιξη και έτσι η επιστήμη έγινε ο επίσημος γραφέας και φύλακας της ιστορίας του κόσμου. Με το νευτώνειο – καρτεσιανό παράδειγμα και τον άκαμπτο αιτιοκρατικό χαρακτήρα του για τον κόσμο, το χάσμα μεταξύ της επιστήμης και της πνευματικότητας διευρύνθηκε σε μεγάλο βαθμό, δημιουργώντας την εικόνα ενός κόσμου δίχως βαθύτερη σημασία, το οποίο λαμβάνει ως δεδομένο το θέμα της ανθρώπινης ζωής, μέσω κατασκευασμένων μοντέλων. Αυτή η αδιαφορία για την ουσία των πραγμάτων, έχει ως συνέπεια, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής και τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, τα οποία μας δείχνουν ότι ο κόσμος βρίσκεται εκτός ισορροπίας.

Είναι φανερό ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή που απαιτεί την ταυτόχρονη αλλαγή του κοσμολογικού της παραδείγματος, την αναγέννηση της ανθρώπινης συνείδησης και την αποκατάσταση της γνώσης ότι η ουσία και η μορφή είναι ένα.

Η επιστήμη, δεδομένου ότι επιδιώκει διαρκώς μια ενοποιημένη θεωρητική βάση για την περιγραφή και την ερμηνεία της φύσης, μας προσφέρει την δυνατότητα να κατανοήσουμε τον κόσμο μέσα από την ιδέα της αλληλεξάρτησης και της σύνδεσης με τα πάντα. Η επιστημονική μέθοδος δημιουργεί ένα συνεπέστερο πρότυπο του κόσμου και οδηγεί την επιστήμη πλησιέστερα στα θεμέλια της πραγματικότητας.

Έτσι, νέες επιστημονικές θεωρίες εισάγουν το στοιχείο της συνείδησης στην επιστημονική εξίσωση. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις ανατρέπουν τη μηχανιστική θεώρηση δημιουργώντας ποικίλες νέες θεωρίες σχετικά με την φύση της ύλης. Η θεωρία της σχετικότητας, η οποία εξετάζει τη δομή μεγάλης κλίμακας του κόσμου και η κβαντομηχανική, η οποία εξετάζει τα φυσικά φαινόμενα σε εξαιρετικά μικρές κλίμακες, είναι σήμερα τα δύο βασικά θεωρητικά πρότυπα που περιγράφουν τον κόσμο.

Ωστόσο, όταν οι επιστήμες ταυτίζουν τη φαινομενική εικόνα- μια εικόνα που διαρκώς αλλάζει σύμφωνα με την αρχή της αβεβαιότητας- με την πραγματικότητα , δεν αντιλαμβάνονται τη μεγαλύτερη, την ευρύτερη αλήθεια που μας αγκαλιάζει, τη συνείδηση που διαποτίζει όλη τη σφαίρα της δημιουργίας.

Ο Ken Wilber παρακινεί να συνδυάσουμε σε μια «θεωρία για τα πάντα»/ «Νοητικές επιστήμες», την συνειδητότητα (consciousness), την εσωτερικότητα, την επίγνωση – παρατήρηση με την ευρύτερη έννοια, και την επιστήμη, την εμπειρική διερεύνηση βασισμένη σε αποδεικτικά στοιχεία που μπορούν να αναπαραχθούν.

Στις μέρες μας κατακλυζόμαστε από πληροφορίες και δεν μπορούμε να προσποιούμαστε άγνοια. Η δυνατότητα της επιλογής μάς επιτρέπει να δημιουργήσουμε ένα τρόπο ζωής που να οδηγεί στην περαιτέρω εξέλιξη του ανθρώπινου είδους σε αρμονία με τη φύση. Και είναι δική μας ευθύνη να κάνουμε τις επιλογές μας, σοφά και υπεύθυνα.

H πνευματικότητα ενδιαφέρεται για την αυτογνωσία, για την βαθιά συνειδητοποίηση της ουσίας και της αξίας των πραγμάτων. Αναζητά, στον κόσμο των αιτίων και των αρχών της ζωής και της ύπαρξης, την αλήθεια πίσω από τα φαινόμενα. Δεν είναι θρησκεία. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις υπάρχουσες θρησκείες ή τις θρησκευτικότητες, δεν είναι κτήμα ενός λαού ή μιας ομάδας φωτισμένων. Δεν εξαρτάται από τον πολιτισμό, ούτε από τις αξίες, αλλά δημιουργεί τη δυνατότητα να έχουμε αξίες.

Η ατομική ενασχόληση με θεμελιώδη υπαρξιακά ζητήματα, η φιλοσοφία, η κατανόηση και η επαφή με το «εδώ και τώρα», η αντίληψη ότι είμαστε κομμάτι του συνόλου, η αποδοχή και εφαρμογή του «ότι κάθε τι που νοημόνως διεκδικώ, οφείλω ταυτόχρονα να το παραχωρώ», η διεύρυνση της αγάπης, η καθημερινότητα που βιώνεται με χαρά, όλα αυτά είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο που βάζει τις πρώτες βάσεις για τη δική του πνευματικότητα.

Η συλλογική αλλαγή δεν μπορεί παρά να περάσει από την ατομική.

Και αυτό μπορεί να συμβεί μέσω της πνευματικής αφύπνισης, που δεν είναι τίποτα άλλο από την συνειδητοποίηση ότι όλα είναι ένα, ότι είναι μια ψευδαίσθηση να θεωρούμε τον εαυτό μας αποκομμένο από τους υπόλοιπους ανθρώπους, το φυσικό περιβάλλον, το σύμπαν γενικότερα.

Η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της επιστήμης, η χρήση της τεχνολογίας – απελευθερωμένη από φόβο και προκατάληψη – καθώς και η πνευματική κατανόηση της ύπαρξης στο σύνολό της, μας οδηγούν σε έναν ενοποιητικό τρόπο σκέψης ,οπτικής, αντίληψης και δράσης, μας ελευθερώνουν από τον υλισμό, το συμφέρον και την απληστία του κέρδους, τον εγωκεντρισμό, την έλλειψη ουσίας και την εξάρτηση από την αυθεντία.

Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι η αληθινή πνευματικότητα απαιτεί την πλήρη ανάπτυξη και αποδοχή της υπευθυνότητας από εμάς, για το πώς θα ζήσουμε, πώς θα δράσουμε, γιατί απλά, μέσα από τη δική μας γνώση- προϊόν έρευνας και πληροφόρησης- μπορούμε να αποφασίσουμε και να επιλέξουμε το καλύτερο για τη ζωή μας.

Όσο γρηγορότερα αυτή η πνευματική αφύπνιση ενεργοποιηθεί και διαδοθεί, τόσο πιο λογική, ειρηνική, παραγωγική και συμβιωτική θα γίνει η κοινωνία μας.

Συμβίωση είναι η προσπάθεια να παραχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα για τον άνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον, τόσο στο παρόν όσο και στο αόριστο μέλλον. Βασικό της στοιχείο είναι η ισορροπία μεταξύ παραγωγής και πρώτης ύλης (που χρειάστηκε για να επιτευχθεί η παραγωγή). Στόχος των βιώσιμων διαδικασιών είναι να επιτύχουν περισσότερη παραγωγή με μικρότερη σπατάλη πρώτης ύλης.

Το Περιβάλλον Σήμερα Περιβάλλον είναι ένα σύνολο παραγόντων, βιοτικών και αβιοτικών και το σύνολο των αλληλεπιδράσεων μεταξύ τους. Βιοτικοί είναι όλοι οι οργανισμοί που ζουν στη γη (από τα φυτά μέχρι τους αποικοδομητές και τον άνθρωπο) και αβιοτικοί είναι το κλίμα (θερμοκρασία, υγρασία, ηλιοφάνεια), η σύσταση του εδάφους, η αλατότητα του νερού, η διαθεσιμότητα των θρεπτικών στοιχείων κλπ.Η Οικολογία είναι η επιστήμη που μελετά τον κάθε ένα από αυτούς τους παράγοντες και τις αλληλεπιδράσεις τους και αποτελεί μια σύνθεση επί μέρους επιστημών όπως Χημεία, Φυσική και εργαλείων όπως Μαθηματικά, Επιστήμη της Πληροφορίας κλπ.Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων, που ονομάζεται και οικοσύστημα, αποτελεί μια εκτεταμένη αλυσίδα επιμέρους παραγόντων και ένα σύνθετο οικοδόμημα, του οποίου αν καταστραφεί ή ακόμα αποδυναμωθεί οποιοδήποτε μέρος του, όσο μικρό και ασήμαντο να φαίνεται εκ πρώτης όψεως, μπορεί να οδηγήσει σε ολική κατάρρευση.Τα οικοσυστήματα όμως έχουν την ικανότητα της προσαρμογής και αυτοΐασης. Δηλαδή αν οποιοδήποτε τμήμα τους βλαφτεί και ταραχθεί η ισορροπία, τείνουν να την επαναφέρουν με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό πολλές φορές μας κάνει να πιστεύουμε ότι η φύση ‘εκδικείται’, κάτι το οποίο είναι εσφαλμένο. Η φύση τείνει να επαναφέρει την ισορροπία της με κάθε δυνατό τρόπο και συνήθως με τον πιο εύκολο και αποδοτικό, ακόμα και αν αυτό σημαίνει εξαφάνιση ενός ή πολλών ειδών ή ερημοποίηση ολόκληρων εκτάσεων.Εύκολα συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να επαναφέρουμε τα οικοσυστήματα, γιατί από μόνα τους γνωρίζουν τον τρόπο. Το μόνο που απαιτείται είναι η ελαχιστοποίηση της ανθρώπινης επεμβατικότητας στο περιβάλλον και αυτό μπορεί να επιτευχθεί με πολυάριθμους τρόπους.

Σημαντικότεροι είναι οι εξής:

Είναι αναγκαίο λοιπόν να γνωρίσουμε το περιβάλλον στο οποίο είμαστε μέρος του και όχι να δρούμε εναντίον του φροντίζοντας απλά τη δική μας επιβίωση και ευημερία.

Είναι αναγκαίο να μάθουμε να ζούμε αρμονικά μαζί του χωρίς να το επηρεάζουμε. Αλλιώς τα αποτελέσματα θα τα βιώσουμε αργά ή γρήγορα εμείς οι ίδιοι.

Οι τρόποι να γίνει αυτό είναι πολλοί αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της αλλαγής.

«Δεν είναι δουλειά του ανθρώπου ούτε να σώσει το περιβάλλον, ούτε να το καταστρέψει. Δουλειά του όμως είναι να συμβιώσει μέσα στο περιβάλλον αρμονικά!»

Η Κοινωνιολογία ορίζεται συχνά ως «Η μελέτη της κοινωνίας, η ανθρώπινη κοινωνική αλληλεπίδραση». Αυτό το πεδίο μελετά τις κοινωνικές δομές, τόσο τις Γνωστικές όσο και τις Υλιστικές. Ένα παράδειγμα Γνωστικής Κοινωνικής Δομής είναι το θεσμικό ίδρυμα της θρησκείας και το πώς η λειτουργία του επηρεάζει την συλλογική συνείδηση. Για παράδειγμα, οι Προζωϊστές Χριστιανοί μοιράζονται την πεποίθηση ότι η ανθρώπινη «ζωή» αποτελεί ξεχωριστό στοιχείο της φύσης και το να σκοτώνεις ένα αγέννητο έμβρυο είναι λάθος. Παράλληλα, το βασισμένο στον ανταγωνισμό χρηματικό σύστημα έχει συνηγόρους που προωθούν ιδέες όπως το πώς ο ανταγωνισμός είναι η πιο παραγωγική κοινωνική κατάσταση που μπορούν να υιοθετήσουν οι άνθρωποι. Οι Υλιστικές κοινωνικές δομές από την άλλη είναι προφανείς και υπάρχουν με τη μορφή εταιριών και κυβερνήσεων, η καθεμία με ισχυρή επίδραση στην κοινωνία. Φυσικά, όλα τα υλιστικά κοινωνικά οικοδομήματα συνδέονται με τη Γνωστική σφαίρα επιρροής, καθώς πάντα κρύβουν μια ιδεολογία πίσω τους.

Τώρα, ένα κοινό κοινωνιολογικό θέμα αφορά την «Ανθρώπινη Φύση» και την επιρροή της σε συλλογικό επίπεδο. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι άνθρωποι διδάσκονται ότι είμαστε εκ φύσεως ανταγωνιστικοί, μαζί με την πεποίθηση ότι η κοινωνική διαστρωμάτωση ή ιεραρχία είναι επίσης μια «φυσική ανθρώπινη τάση.» Αυτό είναι μια απάτη. Αν πάρουμε για παράδειγμα μια αγέλη λεόντων, θα παρατηρήσουμε μια κοινωνική ιεράρχηση και βίαιο ανταγωνισμό, στις περισσότερες περιπτώσεις για την τροφή. Αυτή η σύγκριση είναι που οδηγεί τους ανθρώπους στην πεποίθηση ότι αποτελεί κοινό τόπο και στις ανθρώπινες κοινωνίες (πόλεμος, απληστία, εγωισμός, κλπ.). Ωστόσο, αυτό που παραβλέπεται, είναι οι περιβαλλοντικές συνθήκες σε κάθε περίπτωση. Η αγέλη λιονταριών ζει σε έναν κόσμο φυσικής ανέχειας. Δεν έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν παγίδες για την τροφή τους, ούτε και είναι προσβάσιμη η τροφή κατά βούληση. Πρέπει να κυνηγούν και να μάχονται μεταξύ τους. Αυτό δημιουργεί έναν φυσικό ανταγωνισμό, διότι για να επιβιώσουν, τα λιοντάρια ΟΦΕΙΛΟΥΝ να είναι επιθετικά αναμεταξύ τους. Έτσι, η ιεραρχία αναπτύσσεται προς όφελος του δυνατότερου, που ασκεί την κυριαρχία του με ταξικό τρόπο. Παρόμοια, στις ανθρώπινες κοινωνίες συμβαίνει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Οι άνθρωποι ζουν σε παρόμοιες συνθήκες ανέχειας από την αρχή της ιστορίας τους. Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου, γίναμε όλο και πιο «πολιτισμένοι», χάρη στην ικανότητά μας να δημιουργούμε. Αντίθετα με τα λιοντάρια, οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργούν εργαλεία και να κινητοποιούν διαδικασίες που τους ελευθερώνουν από την αγγαρεία ή τα προβλήματα, μειώνοντας την ανέχεια.

Με δεδομένη αυτή την «ενόραση», συμπεραίνουμε ότι σε ένα στοιχειώδες επίπεδο, εάν μπορούσε να εξαλειφθεί η ανέχεια, τότε η ανθρώπινη συμπεριφορά θα υφίστατο μια δραματική αλλαγή, θα απομακρυνόταν από τον ανταγωνισμό, την εξουσιαστικότητα και την κοινωνική διαστρωμάτωση. Παρόμοια, ξεπερασμένες ιδεολογίες που δεν αντέχουν στη δοκιμασία του χρόνου, όπως οι θεϊστικές θρησκείες αναπαράγουν τον μύθο ότι οι άνθρωποι/ κοινωνίες είναι φτιαγμένες με συγκεκριμένο τρόπο. Για παράδειγμα, η Καθολική ιδεολογία υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι με αμαρτία. Αυτό είναι παράλογο, αναχρονιστικό και βασίζεται σε πρωτόγονες κατανοήσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα μωρό γκάντι και σε ένα μωρό Χίτλερ… το περιβάλλον είναι αυτό που διαμορφώνει το άτομο και άρα την κοινωνία και αντίστροφα. Άρα, η πραγματική Κοινωνιολογική αλλαγή θα επέλθει από την αφαίρεση των συνθηκών που προκαλούν την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά που μολύνει τις κοινωνίες. Οι φυλακές, η αστυνομία και οι νόμοι είναι μόνο μπαλώματα και, στην πραγματικότητα, τείνουν να χειροτερεύουν την κατάσταση. Τελικά, θα χρειαστεί ο επανασχεδιασμός του πολιτισμού μας για να αλλάξει η ανθρώπινη συμπεριφορά προς το καλύτερο.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Η οικονομία (οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το περιβάλλον για να ικανοποιήσουν τις υλικές τους ανάγκες) έχει σαν βασικό σκοπό τη βέλτιστη κατανομή των πόρων. Τα οικονομικά ασχολούνται κυρίως με τις οικονομικές επιλογές κρατών, εταιριών και ανθρώπων. Η καθημερινή διαπίστωση και η κοινή λογική μας αποδεικνύουν ότι η οικονομία καθορίζει σημαντικά το τρόπο ζωής μας (Πηγή Wikipedia). Αυτό είναι εμφανές πλέον στη κοινωνία που ζούμε καθώς οι άνθρωποι δίνουν περισσότερη έμφαση στα οικονομικά νέα και στις επιπτώσεις που έχουν αυτά στη ζωή τους. Με τους πολίτες των περισσοτέρων κρατών να “απολαμβάνουν” τους καρπούς της οικονομικής κρίσης αλλά και της τρόμο-λαγνείας που την συντροφεύει, είναι εμφανέστατο πόσο το χρήμα ορίζει πλέον τη ζωή μας.

Το χρήμα κατάφερε να παίξει τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας από τη στιγμή που ο άνθρωπος άρχισε να χρησιμοποιεί το σύστημα τιμών για να επηρεάσει τη διανομή των προϊόντων.

Αρχικά, για αυτό το σκοπό οι πρώτες κοινωνίες έκοβαν νομίσματα από πολύτιμα μέταλλα, ενώ πλέον οι μοντέρνες κοινωνίες χρησιμοποιούν πιο εναλλακτικά μέσα για να πλαισιώσουν τα χρήματα υπό μορφή νομίσματος, όπως είναι οι επιταγές, οι πιστωτικές κάρτες, μετοχές κλπ. Εκτός λοιπόν από πολύ απομονωμένες και πρωτόγονες κοινότητες, όλες οι μοντέρνες κοινωνίες χρησιμοποιούν τη τιμολόγηση για να μοιράσουν τα υλικά και τα προϊόντα.

Όλα τα παραπάνω ο άνθρωπος τα ονόμασε market economics, η οποία είναι η οικονομική μέθοδος που χρησιμοποιεί η αγορά για να καθορίσει τη τιμή ενός προϊόντος με βάση τη προσφορά και τη ζήτηση. Το μοντέλο θεωρεί επιβεβλημένη τη χρησιμοποίηση του χρήματος ως μέσο που θα κάνει δυνατή αυτή την ανταλλαγή πόρων. Στην ουσία ακόμα και η ανταλλαγή αγαθών (barter) χωρίς την ύπαρξη άλλου μέσου όπως είναι το χρήμα, ανήκει στα market economics.Όπως επισημαίνεται στη Βικιπεδία (Wikipedia, economy), η τωρινή οικονομική κατάσταση ονομάζεται Υπέρ-καπιταλισμός, η οποία όπως τονίζεται εφαρμόζεται παράλληλα με τη γέννηση ολιγαρχικών και πλουτοκρατικών καθεστώτων στις Δυτικές Δημοκρατίες.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν προτάσεις για non-market economics όπου συγκαταλέγονται όλες οι μέθοδοι που μελετάνε τη παραγωγή, ανταλλαγή και διανομή των προϊόντων μέσω μηχανισμών που δεν έχουν να κάνουν με την αγορά, ως συνέπεια το χρήμα παύει να έχει εφαρμογή και λόγο ύπαρξης σε αυτές.

Εδώ είναι καλό να μιλήσουμε για την πράσινη οικονομία. Πράσινη οικονομία είναι η οικονομία η όποια λαμβάνει υπόψιν της το δεδομένο ότι οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι. Η χρήση αυτών των πόρων οφείλει να είναι “φρόνιμη” και να εξισορροπείται, ενώ παράλληλα είναι σημαντικό να λαμβάνεται υπόψιν όλος ο κύκλος ζωής ενός προϊόντος, από την παραγωγή του μέχρι και την ανακύκλωση του. Δεδομένου ότι το φυσικό περιβάλλον δεν μπορεί να είναι αποδέκτης των υπολειμμάτων της παραγωγής, αυτό εντάσσεται στον αειφόρο κύκλο της πράσινης οικονομικής δραστηριότητας. Σκοπός της πράσινης οικονομίας είναι ένα καθαρότερο περιβάλλον.

Η κρίση η οποία έπληξε τη παγκόσμια οικονομία στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα κάνει ξεκάθαρη την ανάγκη για εξέλιξη της οικονομίας στην οποία βασίζεται η κοινωνία μας σήμερα. Η προτεινόμενη από εμάς λύση είναι μία οικονομία βασισμένη στους φυσικούς πόρους η οποία χρησιμοποιεί μεν τα υπάρχοντα υλικά, αλλά όχι το εμπόριο. Όλα τα προϊόντα και οι υπηρεσίες είναι προσβάσιμα χωρίς την χρησιμοποίηση χρημάτων, ανταλλαγής ή άλλου πιστωτικού μέσου. Ο κύκλος ενός προϊόντος θα βασίζεται στην πράσινη οικονομία, άρα θα υπάρχει πλήρη εναρμόνιση με τη φύση για να ελαχιστοποιηθούν οι περιβαλλοντικές καταστροφές.

Τεχνολογία στην μετακίνηση Η μετακίνηση είναι μέγιστη χρήση ενέργειας και καταναλώνει το περισσότερο πετρέλαιο στη Γη. Αυτό δημιουργεί μόλυνση του αέρα, που περιλαμβάνει νιτρώδη οξείδια και άλλα σωματίδια και είναι σημαντικός παράγοντας στο φαινόμενο του θερμοκηπίου λόγω των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Γι αυτό το λόγο είναι πολύ σημαντικό η μετακίνηση, μέσα στην κοινότητα ή απέξω, να έρχεται από καθαρές και ανανεώσιμες πηγές. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη χρήση της μετακίνησης που παράγεται από τον άνθρωπο, της ηλεκτρικής και εκείνης με αποδοτική χρήση της ενέργειας, πχ μείωση – όσο το δυνατόν – της μη αναγκαίας μετακίνησης.

Σχεδόν όλη η μετακίνηση θα μπορούσε να γίνεται με προσωπικά μέσα μετακίνησης για μικρές αποστάσεις.

Αυτό θα γίνεται είτε με ποδήλατα που θα κινούνται με ηλεκτρισμό ή χειροκίνητα.

Επίσης μικρά ηλεκτρικά οχήματα μπορεί να χρησιμοποιηθούν ή οχήματα που κινούνται με κυψελίδες υδρογόνου ή ακόμα και με αέρα.Αυτά τα οχήματα θα ποικίλουν σε μέγεθος από μονοθέσια (Segway) σε πολλών ατόμων με αποθηκευτικό χώρο.

Όσο η κοινότητα μεγαλώνει φυσικά θα εξετάζονται και άλλες μέθοδοι μετακίνησης.

Τεχνολογία και διαχείριση απορριμάτων

Τα απορρίμματα στην κοινότητα θα μειωθούν στο ελάχιστο. Η χρήση νέων τεχνολογιών απόρριψης, βιοδιασπώμενα συσκευαστικά υλικά και χρήση συσκευών και επίπλων με μεγάλη διάρκεια ζωής, θα βοηθήσει να κρατηθούν τα απορρίμματα στο ελάχιστο. Τα προϊόντα που δεν έχουν σχεδιασμένη «ημερομηνία λήξης» είναι το κλειδί για την παύση της παράλογης συνεχούς κατανάλωσης και απόρριψης των εμπορευμάτων.

Οι οργανικές πρώτες ύλες θα γίνονται λίπασμα και θα επιστρέφονται στην γη για την ενίσχυσή της. Όπου αυτό δεν είναι δυνατόν θα εφαρμόζεται Ολοκληρωμένη Διαχείριση Αποβλήτων.

Η Ολοκληρωμένη Διαχείριση Αποβλήτων είναι ένα σύστημα απόρριψης απορριμμάτων το οποίο περιλαμβάνει την διαχώριση των υλικών ανάλογα με τον τύπο τους και ακόλουθα την εξεύρεση της καλύτερης χρήσης αυτών, αυτό δεν περιλαμβάνει την απόθεση αυτών σε χώρο «υγειονομικής» ταφής.

Η διαχείριση των αποβλήτων είναι μια περίπλοκη διαδικασία, διότι περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές τεχνολογίες και τεχνολογικούς κλάδους. Αυτοί περιλαμβάνουν τις τεχνολογίες που συνδέονται με την παραγωγή (συμπεριλαμβανομένης της μείωσης στην πηγή), επί τόπου χειρισμός και αποθήκευση, συλλογή, μεταφορά, επεξεργασία και διάθεση των αποβλήτων. Όλες αυτές οι διαδικασίες πρέπει να πραγματοποιούνται στο πλαίσιο των υφιστάμενων κοινωνικών, νομικών και περιβαλλοντικών νομικών πλαισίων για την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος και να είναι αισθητικά και οικονομικά αποδεκτά εντός των ορίων του προτεινόμενου της κοινότητας.

Για να ανταποκρίνεται στις αντιλήψεις της κοινής γνώμης, στους τομείς που πρέπει να εξεταστούν ο τομέας της ολοκληρωμένης διαχείρισης των αποβλήτων περιλαμβάνει διοικητικά, οικονομικά, νομικά, αρχιτεκτονικά, το σχεδιασμό, το περιβάλλον και μηχανολογικές συναρτήσεις. Για την επιτυχή ολοκλήρωση του σχεδίου διαχείρισης των αποβλήτων είναι απαραίτητο όλοι οι κλάδοι αυτοί να επικοινωνούν και να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους με μία θετική διεπιστημονική σχέση.

Η Ενέργεια είναι ένας από τους σημαντικότερους τομείς σε μία κοινότητα.

Ανανεώσιμες ή «πράσινες» πηγές ενέργειας είναι η λύση κλειδί για μία οίκο-κοινότητα.Αυτό το είδος της ενέργειας παράγεται από φυσικές διαδικασίες οι οποίες ανανεώνονται διαρκώς, όπως το ηλιακό φως, ο αέρας, η βροχή, οι παλίρροιες και η γεωθερμική ενέργεια.

Στην κοινότητά μας, πολλές νέες τεχνολογίες που χρησιμοποιούν των ήλιο, τον αέρα, τις παλίρροιες και την γεωθερμία θα εφαρμοστούν για την παραγωγή καθαρής ενέργειας.

Επίσης συνεχής έρευνα θα εφαρμόζεται για νέες μορφές και τεχνολογίες καθαρής ενέργειας όπως, έξυπνα πάνελ, κύτταρα καυσίμου υδρογόνου και τις ελεύθερες ράβδους ενεργειακής δόνησης.

Έξυπνα Πάνελ

Τα πάνελ αυτά τοποθετούνται σε οποιαδήποτε μεγάλη επιφάνεια συχνής κυκλοφορίας πεζών, όπως ένα πεζοδρόμιο.

Συλλαμβάνουν την κινητική ενέργεια της κυκλοφορίας των πεζών, δηλαδή την πίεση που ασκούν οι πεζοί με το βάρος τους και τη μετατρέπουν σε αξιοποιήσιμη ενέργεια (ηλεκτρισμό). Η μετατροπή αυτή ονομάζεται Πιεζοηλεκτρισμός (ενέργεια που παράγεται από την εφαρμοσμένη μηχανική πίεση).

Παλιρροιακή Ενέργεια

Η παλιρροιακή ενέργεια, αποκαλούμενη μερικές φορές παλιρροιακή δύναμη, είναι μια μορφή υδρο-ενέργειας που μπορεί να μετατραπεί από ενέργεια των παλιρροιών σε ηλεκτρική ή άλλες χρήσιμες μορφές ενέργειας. Η παλιρροιακή ενέργεια παράγεται από τη σχετική κίνηση της γης, του ήλιου και του φεγγαριού, οι οποίοι αλληλεπιδρούν μέσω δυνάμεων βαρύτητας. Οι περιοδικές αλλαγές της στάθμης του νερού και των σχετικών παλιρροιακών ρευμάτων οφείλονται στην έλξη βαρύτητας από τον ήλιο και το φεγγάρι και στην περιστροφή της Γης.

Η παλιρροιακή δύναμη είναι πρακτικά ανεξάντλητη και ταξινομείται ως ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Σύγχρονα επιτεύγματα στην τεχνολογία στροβίλων θα μπορούν τελικά να παράγουν μεγάλα ποσά ενέργεια, τα οποία προέρχονται από παλιρροιακά ρεύματα.

Ηλιακή Ενέργεια

Η ηλιακή ενέργεια είναι η ακτινοβολία και η θερμότητα που εκπέμπονται από τον ήλιο και αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της ανανεώσιμης ενέργειας στη Γη. Η ηλιακή ενέργεια μπορεί να μετατραπεί σε ηλεκτρική με τη βοήθεια των μηχανών θερμότητας ή των φωτοβολταϊκών. Μόλις μετατραπεί, οι χρήσεις της περιορίζονται μόνο από την ανθρώπινη ευστροφία. Ένας μικρός κατάλογος ηλιακών εφαρμογών περιλαμβάνει τη θέρμανση και την ψύξη χώρων μέσω της βιοκλιματικής (συγκεκριμένα της ηλιακής) αρχιτεκτονικής, το πόσιμο νερό αφού περάσει από απόσταξη και απολύμανση, την εκμετάλλευση του ηλιακού φωτός της ημέρας στο φωτισμό των σπιτιών, το ζεστό νερό, τη θερμική ενέργεια για μαγείρεμα και άλλες διεργασίες θερμότητας υψηλής θερμοκρασίας για βιομηχανική χρήση.

Οι ηλιακές τεχνολογίες χαρακτηρίζονται ευρέως είτε παθητικές ηλιακές είτε ενεργητικές ηλιακές ανάλογα με τον τρόπο που συλλαμβάνουν, μετατρέπουν και διανέμουν το φως του ήλιου.Οι ενεργητικές ηλιακές τεχνικές περιλαμβάνουν τη χρήση των φωτοβολταϊκών πάνελ και άλλων ηλιακών θερμικών συλλεκτών (με ηλεκτρικό ή μηχανικό εξοπλισμό) για να μετατρέψουν το φως του ήλιου σε χρήσιμη μορφή. Οι παθητικές ηλιακές τεχνικές περιλαμβάνουν τον προσανατολισμό ενός κτηρίου στον ήλιο, την επιλογή των υλικών με ευνοϊκή θερμική μάζα ή ιδιότητες διασκορπισμού των ακτίνων και το σχεδιασμό χώρων στους οποίους κυκλοφορεί φυσικά ο αέρας.

Γεωθερμική Ενέργεια

Η γεωθερμία εξάγεται από τη θερμότητα που είναι αποθηκευμένη στη Γη. Αυτή η γεωθερμική ενέργεια προέρχεται από τον αρχικό σχηματισμό του πλανήτη, από τη ραδιενεργό αποσύνθεση των μεταλλευμάτων και από την ηλιακή ενέργεια που απορροφάται στην επιφάνεια. Παγκοσμίως, οι γεωθερμικοί σταθμοί έχουν την ικανότητα να παραγάγουν περίπου 10 GW από το 2007.

Η γεωθερμική ενέργεια είναι οικονομικά αποδοτική, αξιόπιστη και φιλική προς το περιβάλλον, αλλά έχει περιοριστεί ιστορικά, σε περιοχές κοντά στα όρια των τεκτονικών πλακών. Οι πρόσφατες τεχνολογικές επιτεύξεις έχουν επεκτείνει εντυπωσιακά το έυρος και το μέγεθος των βιώσιμων πόρων, ειδικά για τις εφαρμογές όπως η θέρμανση των σπιτιών, ανοίγοντας τη δυνατότητα για μια πιο διαδεδομένη εκμετάλλευσή της. Τα γεωθερμικά φρεάτια απελευθερώνουν αέρια του θερμοκηπίου που παγιδεύονται βαθιά μέσα στη γη, αλλά αυτές οι εκπομπές είναι πολύ χαμηλότερες ανά ενεργειακή μονάδα από εκείνες των συμβατικών απολιθωμένων καυσίμων.

Κατά συνέπεια, η γεωθερμική ενέργεια μπορεί να βοηθήσει στον περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη εάν επεκταθεί ευρέως αντί των ορυκτών καυσίμων.

Αιολική Ενέργεια

Η αιολική ενέργεια είναι η μετατροπή της ενέργειας αέρα σε μια χρήσιμη μορφή ενέργειας, όπως η ηλεκτρική, κάνοντας χρήση των τουρμπίνων αέρα. Στο τέλος του 2008, η μέγιστη παγκόσμια συλλογή ενέργειας των άνεμο-γεννητριών ήταν 121.2 gigawatts (GW).

Το 2008, η αιολική ενέργεια παρήγαγε περίπου 1,5% της παγκόσμιας ηλεκτρικής ενέργειας που χρησιμοποιήθηκε και το ποσοστό συνεχίζει να αυξάνεται με ταχύ ρυθμό, ενώ τα τελευταία τρία έτη μεταξύ 2005 και 2008 έχει διπλασιαστεί. Από τον Μάιο του 2009, ογδόντα χώρες σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν την αιολική ενέργεια σε εμπορική βάση.

Τα αιολικά πάρκα μεγάλης κλίμακας συνδέονται με το δίκτυο μετάδοσης ηλεκτρικής ενέργειας ενώ μικρότερες εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνται για να παρέχουν ηλεκτρική ενέργεια σε απομακρυσμένες περιοχές. Οι δημόσιοι φορείς αγοράζουν όλο και περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια που περισσεύει από την παραγωγή της από τους μικρούς στροβίλους των κατοικιών. Η αιολική ενέργεια ως πηγή είναι ελκυστική ως εναλλακτική λύση των ορυκτών καυσίμων, επειδή είναι άφθονη, ανανεώσιμη, διανεμημένη ευρέως, καθαρή και δεν παράγει καμία εκπομπή αερίων θερμοκηπίου.

Στην εκπαίδευση (τυπική, μη τυπική και άτυπη) μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε νέα μοντέλα και σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας, εφόσον δημιουργήσουμε πρώτα ένα καλά σχεδιασμένο και φιλικό προς τον άνθρωπο περιβάλλον εργασίας. Με τον τρόπο αυτό θα επιτευχθεί και η άμεση σύνδεση εκπαίδευσης με μικρότερο κόστος, λιγότερα έξοδα μετακίνησης, και σε λιγότερο χρόνο αλλά και μορφωτική, οικολογική και κοινωνική καλλιέργεια όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων, η ενθάρρυνση και προώθηση της ενασχόλησης των ανθρώπων, σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, με θέματα δημιουργίας υγιεινών και αυτόνομων συνθηκών κοινωνικής διαβίωσης όπως για παράδειγμα: χρήση φυσικών πόρων, όπως αιολική/ηλιακή ενέργεια, φυσική καλλιέργεια, κατασκευή οικισμάτων χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης, κ.λ.π. η ανάπτυξη, διάδοση και προώθηση αυτών σε παγκόσμιο επίπεδο, η προώθηση και ανάπτυξη της επικοινωνίας, της επαφής και της αλληλεγγύης όλων των ανθρώπων που ενδιαφέρονται για τα θέματα αυτά, και η παροχή, του απαραιτήτου χώρου και των κατάλληλων συνθηκών για τέτοιου είδους έρευνες και εγχειρήματα.

Ως άτυπη μάθηση (informal learning) θεωρείται η διαδικασία με την οποία κάθε άτομο, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, μαθαίνει και αποκτά στάσεις, αξίες, ικανότητες – δεξιότητες και γνώσεις, από την καθημερινή εμπειρία και τις επιδράσεις που δέχεται από το περιβάλλον του (εργασία, οικογένεια, γειτονιά, ελεύθερες ασχολίες, βιβλιοθήκες, μέσα μαζικής ενημέρωσης κ.ά.). Είναι η µάθηση που προκύπτει από δραστηριότητες της καθηµερινής ζωής οι οποίες σχετίζονται µε την εργασία, την οικογένεια ή τον ελεύθερο χρόνο και δεν είναι διαρθρωµένη από άποψη µαθησιακών στόχων, χρόνου µάθησης ή διδακτικής υποστήριξης, γι΄ αυτό και τυπικά δεν οδηγεί σε επίσημη πιστοποίηση.

Εναλλακτική εκπαίδευση

Μορφές εκπαίδευσης μη παραδοσιακές, πέρα από το καθιερωμένο σύστημα… Έχουν τις ρίζες τους σε διαφορετικές φιλοσοφίες. Διαφορά στο όραμα, διαφορά στην προσέγγιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και στην πράξη. Παρακάτω παρουσιάζονται με λίγα λόγια κάποια από τα εναλλακτικά αυτά συστήματα:

• Ελευθεριακά / Δημοκρατικά σχολεία Μολονότι δεν υπάρχει ακριβής ορισμός, μπορούμε να πούμε πως η Δημοκρατική Εκπαίδευση είναι ένα διεθνές κίνημα, με στόχο τη μεγιστοποίηση της δυνατότητας των μαθητών να αποφασίζουν για τη λειτουργία των σχολείων τους. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα για τη Δημοκρατική Εκπαίδευση (European Democratic Education Community – EUDEC ) προτείνει μια πρόταση για το τι είναι δημοκρατική εκπαίδευση: «Υπάρχουν δύο πυλώνες στη δημοκρατική εκπαίδευση:  μάθηση που καθορίζεται με απόφαση του ατόμου  μια μαθητική κοινότητα βασισμένη στην ισότητα και στον αμοιβαίο σεβασμό.»

• Μοντεσσοριανό σύστημα Η μέθοδος Μοντεσσόρι είναι απόρροια της εμπειρίας που απέκτησε η μεγάλη παιδαγωγός Maria Montessori, παρατηρώντας και δουλεύοντας με χιλιάδες παιδιά σε όλο τον κόσμο. Υποστήριζε πως τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα μέσα από τις αισθήσεις τους. Έτσι το περιβάλλον είναι ειδικά διαμορφωμένο στα μέτρα των παιδιών, τα οποία μαθαίνουν μέσα από εποπτικά υλικά κι έχουν τη δυνατότητα να κινούνται ελεύθερα και να επιλέγουν τα ίδια με τι θα ασχοληθούν. Οι ηλικίες σε μια τάξη είναι ανάμικτες, δεν υπάρχουν βαθμοί, σχολικά βιβλία, τυποποιημένο μάθημα και δασκαλοκεντρική προσέγγιση. Υπάρχει σεβασμός των αναπτυξιακών αναγκών των παιδιών κάθε ηλικίας και πίστη στις δυνατότητές τους. Έτσι, αναπτύσσουν εσωτερική πειθαρχία, αυτοσυγκέντρωση κι ισχυρό ενδιαφέρον για μάθηση.

• Η προσέγγιση Reggio Emilia Αυτό το εκπαιδευτικό πρόγραμμα είναι μια φιλοσοφία, που εστιάζει στην προσχολική και πρωτοβάθμια εκπαίδευση και ξεκίνησε από τον Loris Malaguzzi , ο οποίος ήταν και ο ίδιος δάσκαλος, κοντά στην πόλη Reggio Emilia στην Ιταλία. Η προσέγγιση στη διδασκαλία των μικρών παιδιών βάζει τη φυσική τους ανάπτυξη, καθώς και τις στενές σχέσεις τους με το περιβάλλον τους στο κέντρο της φιλοσοφίας του. Οι γονείς είναι ένα συστατικό ζωτικής σημασίας και οι δάσκαλοι είναι συνοδοιπόροι και συμμαθητές στο ταξίδι της γνώσης. Δίνεται μεγάλη σημασία στις τέχνες και τα σχέδια εργασίας και δεν υπάρχει προκαθορισμένη ύλη και αναλυτικό πρόγραμμα.

• Σύστημα Waldorf Το σύστημα αυτό είναι εμπνευσμένο από τον φιλόσοφο Rudolf Steiner. Δίνεται μεγάλη έμφαση στη φαντασία, τη δημιουργικότητα, καθώς και σε κοινωνικές και πνευματικές αξίες. Το αναλυτικό πρόγραμμα περιλαμβάνει κυρίως τέχνες, κίνηση, παιχνίδι κι έκφραση . Ιδιαίτερα σημαντικός θεωρείται κι ο συναισθηματικός κόσμος των παιδιών και γι’ αυτό ο δάσκαλος παραμένει ίδιος τα πρώτα 8 χρόνια, για να μπορέσει να εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεση του κάθε παιδιού και τον τρόπο που αυτό μαθαίνει.

“Η εκπαίδευση είναι το πιο δυνατό όλπο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο” – Νέλσον Μαντέλα

Επτά σπουδαίες προσωπικότητες που δεν πήγαν σχολείο αλλά άλλαξαν τον κόσμο

Μόνιμη καλλιέργεια (ταυτόχρονα σημαίνει και μόνιμος πολιτισμός, αγγλ: Permaculture) είναι ένα σχεδιαστικό σύστημα που στοχεύει στη δημιουργία βιώσιμων ανθρώπινων οικισμών συμβατών με τα σχέδια της φύσης.

Η αγγλική λέξη «Permaculture», που χρησιμοποιείται διεθνώς, πλάστηκε από τους Αυστραλούς Bill Mollison και David Holmgren τη δεκαετία του ’70 ως σύντμηση των εννοιών «μόνιμη καλλιέργεια» (permanent agriculture)και «μόνιμος πολιτισμός» (permanent culture). Στα ελληνικά δεν μπορεί να αποδοθεί το ίδιο λογοπαίγνιο, οπότε χρησιμοποιούνται και οι δύο λέξεις: «μόνιμη καλλιέργεια και πολιτισμός», αλλά συνήθως για απλότητα το «και πολιτισμός» παραλείπεται. Παρ’όλα αυτά, η λέξη καλλιέργεια στα ελληνικά σημαίνει επίσης “ενασχόληση με κτ., αφιέρωση του χρόνου και του ενδιαφέροντος ενός ατόμου στη μελέτη και στην ανάπτυξη μιας επιστήμης, μιας τέχνης κτλ.: H ~ των γραμμάτων / της λυρικής ποίησης. || Πνευματική ~, ανάπτυξη των πνευματικών ικανοτήτων. Άνθρωπος με / χωρίς ~, πνευματική καλλιέργεια. β. ανάπτυξη κάποιας ικανότητας με την κατάλληλη άσκηση: ~ της φωνής / της κρίσης / του καλού γούστου”. Επομένως η ονομασία “μόνιμη καλλιέργεια” μπορεί να έχει την διττή σημασία που αποδίδει και ο αγγλικός όρος permaculture.

Οι υποστηρικτές της μόνιμης καλλιέργειας πιστεύουν ότι πειραματίζονται με κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το μέλλον του πλανήτη. Η permaculture είναι ένα σύστημα για παραγωγή τροφής και χρήση της γης, καθώς και για σχεδιασμό κοινοτήτων. Έχει ολιστικό τρόπο σκέψης. Έτσι, σύμφωνα με αυτήν, μια κοινότητα ανθρώπων που επιθυμεί να γίνει βιώσιμη πρέπει να συνδυάσει πολλά στοιχεία. Μερικά από αυτά είναι: οικολογία, τοπογραφία, βιολογική καλλιέργεια, αρχιτεκτονική, δασολογία, πράσινη οικονομία και κοινωνικά συστήματα. Η εστίασή της είναι περισσότερο στις σχέσεις μεταξύ αυτών, παρά στο κάθε στοιχείο ξεχωριστά. Μια κεντρική πρακτική της μόνιμης καλλιέργειας είναι η παρατήρηση. Παρατηρώντας ένα μέρος, λένε οι υποστηρικτές της, μπορείς να μάθεις πολλά όχι μονάχα για τον κύκλο της φύσης και του συγκεκριμένου φυσικού συστήματος, αλλά και γενικές πληροφορίες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και σε άλλα μέρη του πλανήτη.

Η κεντρική ιδέα της μόνιμης καλλιέργειας είναι ότι δεν υπάρχει αυτόνομη διαδικασία στη φύση, ούτε καν μεταξύ ολόκληρων οικοσυστημάτων. Ξεκινώντας από τον ήλιο και τη διαδικασία της φωτοσύνθεσης στα φυτά μέχρι τη μέλισσα και το μανιτάρι, υπάρχει ένας δίκτυο αλληλεπίδρασης της ζωής στη φύση. Το στοίχημα της μόνιμης καλλιέργειας είναι η δημιουργία οικισμών όπου αυτός ο κύκλος θα συνεχίζεται, χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου, αλλά παράλληλα θα μπορεί να προσφέρει φαγητό και στέγη στον άνθρωπο.

Για παράδειγμα, μπορούμε σε ένα θερμοκήπιο να βάλουμε κότες και φυτά. Οι κότες παράγουν θερμότητα και διατηρούν το θερμοκήπιο ζεστό, χωρίς μηχανήματα. Κάποια φυτά προσφέρουν στις κότες τροφή. Το μόνο που χρειάζεται για να πετύχει αυτό είναι να μπουν, απλά, τα φυτά σε κάποιο ύψος.

Είναι μια μέθοδος γεωργίας όπου δεν χρησιμοποιούνται λιπάσματα, φυτοφάρμακα, δεν κάνουμε ζιζανιοκτονία, δεν βοτανίζουμε, δεν οργώνουμε τη γη με μηχανήματα. Και υπάρχει και μια Πέμπτη Αρχή, αν θες, αναφορικά με το οπωροφόρα: Δεν τα κλαδεύουμε καν. Φυσικά, θα υποβαθμίζαμε τη φυσική καλλιέργεια αν την προσδιορίζαμε μόνο ως γεωργική μέθοδο. Η φυσική καλλιέργεια είναι ένα πνευματικό μονοπάτι που συνδέει επιστήμη, θρησκεία, φιλοσοφία σε μια ενιαία σύλληψη, όπως ήταν κάποτε στο παρελθόν αδιαίρετες.

Η φυσική καλλιέργεια φιλοδοξεί να ενώσει θεό άνθρωπο και φύση. Σήμερα η μέθοδος της φυσικής καλλιέργειας έχει φτάσει στην μέγιστή της σχεδόν απλότητα. Δεν χρειάζεται δηλαδή ούτε να φυτεύουμε, ούτε να οργώνουμε, δεν χρειάζεται να κάνουμε σχεδόν καμιά εργασία. Την περίοδο των βροχών, πριν τις φθινοπωρινές ή τις ανοιξιάτικες βροχές, κάνουμε ένα μεγάλο μείγμα σπόρων, κλασσικά δέντρα, οπωροφόρα δέντρα, λαχανικά, τα τυλίγουμε με αργιλόχωμα για να τα προστατέψουμε από τα πουλιά και τα τρωκτικά, τα πετάμε στο έδαφος και μετά παρατηρούμε αυτό που μας διδάσκει η φύση: Κάθε φυτό θα βγει εκεί που είναι καλύτερα για αυτό. Δεν απαιτείται καμιά ανθρώπινη γνώση, καμιά τεχνολογία.” O εμπνευστής της φυσικής καλλιέργειας (natural farming) ή τεχνική fukuoka (φουκουόκα) ήταν ο Μασανόμπου Φουκουόκα Masanobu Fukuoka(1913-2008).

Γεννήθηκε σε ένα μικρό αγροτικό χωριό στο νησί του Shikoku στη νότια Ιαπωνία το 1913. Εκπαιδευμένος ως μικροβιολόγος στη γενέτειρά του, ξεκίνησε την καριέρα του ως επιστήμονας του εδάφους που ειδικεύεται στην παθολογία των φυτών. Σε ηλικία 25 ετών, άρχισε να αμφιβάλλει για την σοφία της σύγχρονης γεωργικής επιστήμης. Εγκατέλειψε τελικά τη δουλειά του ως ερευνητής και επέστρεψε στο αγρόκτημα της οικογένειάς του στο νησί της Shikoku στη νότια Ιαπωνία . Από εκείνο το σημείο και αφιέρωσε τη ζωή του για την ανάπτυξη ενός μοναδικού μικρής κλίμακας σύστημα βιολογικής καλλιέργειας που δεν απαιτεί βοτάνισμα, φυτοφάρμακα, λίπασμα, ή όργωμα.

Η μέθοδος Φουκουόκα (fukuoka) έγκειται στην ταυτόχρονη σπορά δασικών δέντρων, θάμνων, καρποφόρων δέντρων, φυτών χλωρής λίπανσης, λαχανικών και δημητριακών πριν αρχίσει η εποχή των βροχών. Για να προστατευθούν οι σπόροι από τα πουλιά και τα τρωκτικά τοποθετούνται σε σβώλους από άργιλο (seed balls).Οι σβώλοι στη συνέχεια αφήνονται στο προς καλλιέργεια / αναδάσωση έδαφος.

Ένα χρόνο μετά τη σπορά, από τα φυτά που θα βγουν θα επιβιώσουν εκείνα που ταιριάζουν στο δεδομένο έδαφος και κλίμα. Σπέρνοντας μια μεγάλη ποικιλία φυτών μπορούμε να εξασφαλίσουμε το ότι κάποιοι θα βλαστήσουν όσο κακές και να είναι οι συνθήκες. Η μέθοδος Φουκουόκα είναι προφανώς ξένη με οποιαδήποτε χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων ενώ δεν προβλέπει ούτε κατεργασία της γης, βοτάνισμα κοκ. Σκοπεύει να διευκολύνει την έναρξη της διαδικασίας αναπαραγωγής και βλάστησης από την ίδια τη φύση. Στόχος του καλλιεργητή είναι να εξυπηρετήσει τη φύση, να δημιουργήσει γόνιμο έδαφος, να ευνοήσει την γέννηση υγιών φυτών.

Μετά τη δημοσίευση του με μεγάλη επιτυχία εισαγωγικού του έργου “The One-Straw Revolution”, δέχθηκε προσκλήσεις για να επισκευφτεί τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1979, την Ευρώπη το 1981, την Αφρική το 1985, όπου έδωσε διαλέξεις και περιόδευσε σε αγροκτήματα. Τα τελευταία 25 χρόνια ταξίδευε σε πολλά μέρη του κόσμου και τιμήθηκε με μεγάλες διακρίσεις όπως το βραβείο Magsaysay, στις Φιλιππίνες, το Deshikottan Award στην Ινδία και το Earth Council Award.

Το κείμενο είναι υπό επεξεργασία και σύντομα θα είναι διαθέσιμο.