η ιδέα

Η πραγματικότητα και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε, η οικογένειά μας, οι καθηγητές και προπονητές μας, οι συμπεριφορές και τα όνειρά μας, οι αρχές και τα «πιστεύω» μας, η τεχνολογία και η πρόσβαση στην πληροφορία, η οικονομική κατάσταση μας και η κοινωνική δομή, οι ευκαιρίες, οι εμπειρίες, οι εικόνες και η μουσική, οι σχέσεις και οι φιλίες μας, οι γνωστοί και οι άγνωστοι μας, οι αποχρώσεις του γκρι γύρω μας, οι χαρές και οι λύπες που εξίσου μας κάνουν να κλαίμε, το κρύο φως ενός χειμωνιάτικου πρωινού, η ησυχία του χρόνου που κυλάει, τα μυστικά που αποκαλύπτει ένας καθρέπτης, ο αέρας, οι αναμνήσεις, το φως και το σκοτάδι, το πριν και το μετά, η νεότητα και τα γηρατειά, τα όνειρα σου και τα όνειρά μου, εσύ και εγώ, και ένα κάρο άλλα κομμάτια του παζλ που λέγεται ζωή, είναι αυτά που «συνωμότησαν» έτσι ώστε να συναντηθούμε τον χειμώνα του 2008 σε μία, γεμάτη ελπίδες και ιδέες, συγκέντρωση μελών ενός φόρουμ, ανθρώπων που μοιράζονταν μια κοινή λάμψη μέσα τους: να γίνουν η αλλαγή που θέλουν να δουν στον κόσμο.

Μέσα σε αυτό το ελπιδοφόρο σύνολο, τέσσερις άνθρωποι από διαφορετικά περιβάλλοντα, με διαφορετικές σκέψεις, συμπεριφορές και ανησυχίες, τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι αλλά με κοινό όνειρο, έμελε να «συγκρουστούμε» σε μία έκρηξη ιδεών, θέλησης και τόλμης, και για μία στιγμή, οι γκρίζες αποχρώσεις της καθημερινότητας χάθηκαν πίσω από έγχρωμα χαμόγελα και σπινθηροβόλα βλέμματα.

Οι συναντήσεις μας καθιερώθηκαν και οι πρώτες ιδέες για δράση και αλλαγή είχαν ήδη πέσει στο τραπέζι όταν αρκετός κόσμος, γνωστοί και φίλοι, συγγενείς και παρέες άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για αυτήν την ιδέα αλλαγής που γεννιόταν. Οι συνευρέσεις έγιναν ολοένα και πιο συχνές, και σε λιγότερο από 2 μήνες, είχαν έρθει σε επαφή μαζί μας πάνω από 100 άνθρωποι, οι οποίοι προσέφεραν με μεράκι τον χρόνο τους, το χώρο τους, τις επαγγελματικές τους ιδιότητες, τις ιδέες τους, την ενέργειά τους, το χαμόγελό τους, τη γνώση και τις ικανότητές τους, ακόμη και τον εποικοδομητικό αντίλογο που χρειαζόταν αυτή η προσπάθεια για να κάνει τα πρώτα βήματα.

Τον Ιανουάριο του 2009 γεννήθηκε το όνομα “Αληθινά Ελεύθερα” και την άνοιξη του ίδιου έτους, μετά από πολλές συζητήσεις, προτάσεις, ζυμώσεις, φωνές και χαμόγελα, ιδρύσαμε τη μη κερδοσκοπική, μη κυβερνητική οργάνωση “FREE & REAL – Αληθινά Ελεύθερα”, με έδρα την Αθήνα, ώστε να μπορέσουμε να ανοίξουμε πόρτες σε δήμους, κοινότητες, οργανώσεις, πανεπιστήμια, ιδρύματα, κρατικούς και παγκόσμιους φορείς – που χωρίς κάποια νομική υπόσταση δεν ήταν εύκολο – και με σκοπό να ερευνήσουμε και να κάνουμε πράξη όλα αυτά που θα θέλαμε να δούμε στον κόσμο γύρω μας.

..και δηλαδή τι ερευνάτε και τι πράττετε;  ..και εδώ που τα λέμε ποιοι είστε και τι σκοπεύετε;

Σε ένα αρκετά μακρινό παρελθόν, λίγο πριν τελειώσει ο μεσαίωνας, οι περισσότερες περιοχές του κόσμου ήταν γεμάτες από κελιά βασανιστηρίων, άδικες διωκτικές και ποινικές αρχές, προκαταλήψεις εναντίον μειονοτήτων, ανισότητα και φόβο μεταξύ των ανθρώπων. Η απάνθρωπη μεταχείριση των κατώτερων τάξεων, τα κακουργήματα και το δουλεμπόριο κρατούσαν καλά. Παρόλο αυτό το χάος όμως, ένας άνθρωπος που η ιστορία τον ξέρει ως Αιθριεύς, ένας έλληνας γεννημένος σε ένα μικρό ορεινό χωριό πάνω στη Δίρφυ, επέλεξε να δώσει μια μεγάλη μάχη εναντίον αυτής της αναχρονιστικής εξελικτικής καθυστέρησης. Αν και μεγαλωμένος σε δύσκολους καιρούς, μέσα σε μια κοινωνία που προσέφερε περισσότερες κακουχίες παρά ευκαιρίες και από μια οικογένεια που έπρεπε να μοχθήσει και πολλές φορές να φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης για να έχει στο τραπέζι της φαί, μέσα του ο Αιθριεύς ήταν μια πραγματικά ευγενική και δίκαιη φυσιογνωμία, με ψυχικό σθένος και με αρκετά έντονη την αίσθηση συνείδησης και καθήκοντος απέναντι όχι μόνο στον συνάνθρωπο αλλά και στη φύση.

Ήταν κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του προς την Αθήνα, που έχασε την πίστη του προς το στέμμα και το μέλλον της κοινωνίας, από απέχθεια προς τη διαφθορά της τότε βασιλικής οικογένειας αλλά και της εκκλησίας. Στο ίδιο ταξίδι, συνάντησε έναν καλοστεκούμενο άντρα, μεσήλικα, γύρω στα 50 του, μοναχικό οδοιπόρο και ασκητή. Μια πολυταξιδεμένη φυσιογνωμία με βαθιά φωνή και ενθαρρυντική πυγμή, ο οποίος του ζήτησε να ταξιδέψει μαζί του μέχρι τη Χαλκίδα. Ο Αιθριεύς δέχθηκε και μέσα σε ένα οδοιπορικό ταξίδι που δεν είχες και πολλά πράγματα να κάνεις εκτός από απύθμενες συζητήσεις, ο συνταξιδιώτης του τελικά επηρέασε έντονα τον τρόπο σκέψης του..

«.. εναντίον της βασιλείας, και κατέδειξε, ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και έχουν τόσο δικαίωμα στα αγαθά που αποτελούν βασικές τους ανάγκες, όσο και στον αέρα που αναπνέουν. Με τα λόγια του έκανε πεντακάθαρα φανερό ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα σε έναν άνθρωπο που κολυμπούσε στον πλούτο και έναν που ζούσε με τα απολύτως απαραίτητα, ήταν ότι το ίδιο πράγμα [σ.σ. το χρήμα] προκαλούσε απληστία στον έναν και μια υποταγή δειλίας στον άλλο..»

Μετά από αυτό το ταξίδι δίπλα στον μοναχικό ασκητή, με νέες ιδέες και αντίληψη στο μυαλό του, με νέο κίνητρό τη σκέψη «απλά ελεύθερα» και με οικόσημο μία σπείρα, άλλαξε ρότα και αντί να γυρίσει στη γενέτειρά του και στην ζωή που ήδη ήξερε, αποφάσισε να βρει ομοϊδεάτες «πειρατές» συνείδησης σε όλη την Ελλάδα. Στον πρώτο κιόλας μήνα χερσαίας οδοιπορίας κατάφερε να βρει άλλους 8, άντρες και γυναίκες, οι οποίοι πήραν την απόφαση να στηρίξουν έμπρακτα τις αξίες και την ιδεολογία, που ο Αιθριεύς ξύπνησε και θύμισε μέσα τους, ανα-μεταδίδοντας τα νοητικά και ψυχικά ερεθίσματα που είχε προκαλέσει και στον ίδιο το ταξίδι δίπλα στον πολυταξιδεμένο μεσήλικα. Έτσι δημιουργήθηκε ένας πυρήνας θέλησης γεμάτος όνειρα και ενέργεια και ταξιδεύοντας όλοι μαζί, έκαναν πράξη τις αξίες και ιδέες αυτές, διαδίδοντας τες εναντίον της συσσωρευμένης και άδικης εξουσίας του κλήρου και των νομοθετών, ελευθερώνοντας δούλους, μοιράζοντας υλικά αγαθά και βοηθώντας άπορους. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνταν «ελεύθεροι» και ακολουθούσαν ένα άγραφο κανονισμό, αγνοώντας τους άκαιρους νόμους και τους στενόμυαλους θεσμούς της πολιτείας, μια άτυπη οργανωτική δομή που σήμερα ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «πειρατικός συνεταιρισμός».

Μέσα σε ένα χρόνο ταξιδιών στην ηπειρωτική και νησιώτικη Ελλάδα, οι «Ελεύθεροι», με σήμα τη σπείρα του ναυτίλου, ή αλλιώς χρυσή σπείρα, έφτασαν να αριθμούν 40 αφοσιωμένους συνταξιδιώτες και χιλιάδες υποστηρικτές. Ανάμεσα σε άλλες θεμελιώδης αρχές τους ήταν και ότι «το εμπόριο ανθρώπων (δούλων) δε θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί αποδεκτό υπό την κρίση μιας δίκαιης συνείδησης», ή «κανείς άνθρωπος δεν έχει εξουσία πάνω στην ελευθερία άλλου ανθρώπου», ή ακόμη ότι «για τους ανελεύθερους, υφίσταται θάνατος πριν από το θάνατο». Σε κάθε στάση τους σε χωριά και πόλεις, εύρισκαν ευκαιρίες να μοιραστούν όχι μόνο τις ικανότητές τους, βοηθώντας αγρότες και οικογένειες, αλλά και την ιδεολογία τους, εξηγώντας ότι κάθε δράση συνοδεύεται από μία ίση και αντίθετη αντίδραση, και κάθε επιλογή συνοδεύεται από τις αντίστοιχες συνέπειες, και άρα οι πράξεις ασυνειδησίας της βασιλικής οικογένειας όχι μόνο δε θα ξεχαστούν αλλά και ότι ο λαός θα επιστρέψει μια μέρα δυνατός και ενωμένος να απομακρύνει την αλαζονική ελίτ και την αποπνικτική πίεσή της, κερδίζοντας έτσι όχι μόνο υποστηρικτές αλλά και αληθινά χαμόγελα.

Στα τέλη του 1401 και καθώς η διετής περιοδεία τους σε όλη την Ελλάδα έφτανε στο τέλος της, σε μία διαδρομή στους πρόποδες του όρους Τέλεθρον στη Β. Εύβοια, ο Αιθριεύς βρήκε μια μεγάλη έκταση με γόνιμο έδαφος, πόσιμο τρεχούμενο νερό και αρκετά φιλικούς οικισμούς στην ευρύτερη περιοχή και μαζί με τους «ελεύθερους», αποφάσισαν να ιδρύσουν την «Ελευθερία», μια μικρή κοινωνία ανθρώπων, όπου η μετέπειτα ιστορία λέει ότι δομήθηκε και οργανώθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε τόσο η συμβίωση όσο και η επιβίωση αλλά και η λήψη αποφάσεων, να είναι μοναδικά αυτάρκης και άρτιες. Ακόμη και η γη που χρησιμοποιούσαν δεν ήταν υπό κτήση γιατί, «..κανένα ποτάμι, καμία κορυφογραμμή και κανένας βράχος δεν ορίζει γη που ανήκει σε συγκεκριμένο άνθρωπο. Η φύση δεν ανήκει στον άνθρωπο, ήταν εκεί από πριν και θα συνεχίσει να είναι εκεί ακόμη κι όταν ο άνθρωπος την αφήσει».

Ζούσαν τόσο συμβιωτικά μεταξύ τους και τόσο αρμονικά με το περιβάλλον που οι τρόποι τους κατέκλεισαν τις καρδιές όλων των ανθρώπων που τους επισκέπτονταν, και συνάνθρωποί τους κυρίως από τις μεσαίες ή φτωχές  κοινωνικές τάξεις, τους αγάπησαν πραγματικά. Μοιράστηκαν τα λιγοστά χρήματα που είχαν, αφού αποφάσισαν ότι «η πρακτικότητα και η χρησιμότητα των αντικειμένων είναι κοινή για όλους», όλες οι αποφάσεις τους περνούσαν από την «Δημιουργική Δια-φορική Σύν-οδο», μια συν-έλευση συν-είδησης, τόλμης, δημιουργικότητας και εφαρμογής πρακτικής γνώσης – πρόγονο των σημερινών, ανούσια γραφειοκρατικών ΔΣ – κι έτσι ξεκίνησαν για μια «ελεύθερη ζωή», με πράξεις προκλητικής ευθύτητας, λογικής και συνετής θρασύτητας, αλλά πάντα λουσμένες από μία μεγάλη δόση αλήθειας και ελευθερίας. Σχεδόν αμέσως χαρακτηρίστηκαν από την τοπική και ευρύτερη περιοχή ως «απότομα ζωντανοί» και γρήγορα δημιουργήθηκαν τόσο οι πρώτοι αφοσιωμένοι υποστηρικτές που αγκάλιασαν τους τρόπους και τις ιδέες τους, όσο και οι πρώτοι εχθροί που έβλεπαν την όλη προσπάθειά τους με καχύποπτο μάτι και μονόχνοτη προσέγγιση.

Στο δεύτερο μισό του 14^ου αιώνα, ο κόσμος είχε πολλά παράπονα από τον βασιλιά και τις δικτατορικές του αποφάσεις. Οι επιβαλλόμενοι φόροι, τα χαράτσια και οι έκτακτες «δωρεές» έκαναν τη βασιλική οικογένεια ακόμη πιο πλούσια και ισχυρή, αλλά τους πολίτες και τους αγρότες ακόμη πιο πτωχούς, και από τη στιγμή που η ύπαρξη του χρήματος εξυπηρετούσε ακριβώς αυτήν την συσσώρευση δύναμης, το χάσμα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων έγινε ακόμη πιο μεγάλο. Για πάρα πολλούς ανθρώπους και ταλαιπωρημένες οικογένειες, οι «ελεύθεροι» και οι ιδέες τους αποτέλεσαν μια νέα οπτική των πραγμάτων, μιας πιο αυτάρκους και αληθινής ζωής και μιας νέας, πιο ουσιαστικής καθημερινότητας.

Η βασιλική οικογένεια είδε σταδιακά την ίδια την επιρροή της πάνω στους πολίτες να μειώνεται και αφού έπεσε στην αντίληψη της η ύπαρξη αυτής της μικρής ουτοπικής κοινότητας με το όνομα «Ελευθερία», βρήκε στο πρόσωπο αυτής της προσπάθειας το μήλον της έριδος που έψαχνε, βαφτίζοντας αμέσως τους «ελεύθερους», «υποχθόνιους» και διαδίδοντας κακές φήμες για τις προθέσεις τους.

Η άμεση οικονομία πόρων, η αχρήματη προσφορά υπηρεσιών, καθώς και ο ανοιχτόκαρδος και γεμάτος ζωντάνια τρόπος ζωής των «Ελεύθερων» ήταν καταστάσεις οργανωτικής διαχείρισης, οι οποίες προκαλούσαν μπερδεμένα συναισθήματα, ειδικά στην τόσο στενόμυαλη κοινωνική δομή της εποχής και πιο ειδικά σε μονόχνοτους καχύποπτους που είχαν τοίχους στα αυτιά. Ευγενείς της εποχής προσπάθησαν να αφορίσουν τον τρόπο ζωής των «Ελεύθερων», λέγοντας ότι οι ζωές τους ήταν προσβολή για αυτά που συμβόλιζε το στέμμα ή ακόμη ότι προσέβαλαν τα Θεία χρησιμοποιώντας τη σπείρα ως οικόσημό τους. Όταν και αυτή η προσπάθεια σπίλωσης των «Ελεύθερων» απέτυχε, το στέμμα άρχισε να χρησιμοποιεί πιο απεγνωσμένα μέτρα ώστε να ξανακερδίσει τη χαμένη επιρροή του. Το σλόγκαν που χρησιμοποίησαν ήταν «οι διαολεύθεροι», και τα μέλη τους κατηγορήθηκαν ότι ήταν απατεώνες, παιδιά μαγισσών, ακόμη και ότι ήταν τρελοί ή δαιμονισμένοι. Όμως η φράση αυτή είχε το αντίθετο αποτέλεσμα και ο ήχος της λέξης «ελευθερία» έμελλε να γίνει πιο δυνατός από ποτέ, μια λέξη με αιώνια ενέργεια μέσα της. Τα εξαγριωμένα μέλη του κλήρου, άρχισαν να απειλούν τους πάντες ότι όποιος υποστηρίζει τη «σταυροφορία» αυτή των «ελεύθερων», θα χαρακτηρίζεται αμέσως εχθρός του στέμματος και θα αντιμετωπίζει τις ανάλογες συνέπειες. Όταν ακόμη και αυτή η προσπάθεια απεδείχθη άκαρπη, το στέμμα τελικά ενοχοποίησε τα μέλη της Ελευθερίας, για μια σειρά από υποτιθέμενους φόνους και απαγωγές, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό  εις βάρος τους.

Οι κάτοικοι της «Ελευθερίας» αυτοεξορίστηκαν μακριά από την κοινότητά τους και οργανώθηκαν σε μικρότερους πυρήνες ώστε να γίνει πιο δύσκολη η εύρεσή τους αλλά και να μείνουν ζωντανοί. Τα επόμενα 2 χρόνια έζησαν σαν νομάδες, καθώς η καταδίωξή τους, τους ανάγκασε να μετακινούνται συχνά και να μεταδίδουν τις γνώσεις και τους τρόπους τους μυστικά και περιορισμένα. Ευτυχώς για αυτούς, όχι μόνο πολλοί υποστηρικτές τους εσκεμμένα έβαφαν σπιράλ στους τοίχους των μεγάλων πόλεων και χωριών για να αποδιοργανώνουν την έρευνα των αρχών, αλλά και αρκετοί άλλοι καλόκαρδοι άνθρωποι τους προσέφεραν φαγητό και στέγη στη νομαδική τους αυτή μετεξέλιξη. Δυστυχώς, κάποιοι από αυτούς τους πυρήνες κατοίκων της «Ελευθερίας» πιάστηκαν από τη βασιλική φρουρά, και βασανίστηκαν για να παραδεχθούν την υποταγή τους στο στέμμα.. Ο Αιθριεύς μαζί με άλλα 4 από τα αρχικά μέλη των ελεύθερων ήταν ανάμεσα στους 3 πυρήνες που, ακόμη και μετά από 2 χρόνια από τον αυτο-εξορισμό τους, έμειναν να οδοιπορούνται σε πολλά από τα ορεινά χωριά και τις πεδινές φάρμες της γεωγραφικής περιοχής που σήμερα ξέρουμε ως Ελλάς, κρατώντας ζωντανή μια ιδέα ελευθερίας..

Ο Βασιλιάς, με σκοπό να αποτελειώσει και τα τελευταία μέλη των «Ελεύθερα ζωντανών», προκήρυξε αμοιβή σε όποιον μπορούσε να παρέχει πληροφορίες, οι οποίες θα οδηγούσαν στη σύλληψή τους, και ιδιαίτερα αυτή του Αιθριεύς. Το ποσό ήταν τόσο μεγάλο που οι «Ελεύθερα ζωντανοί», κουρασμένοι και κατατρεγμένοι από τη ζωή όντας πάνω από 2 χρόνια φυγάδες, κατάλαβαν ότι ουσιαστικά το τέλος τους πλησίαζε και ότι αργά η γρήγορα κάποιος θα τους αποκάλυπτε, οπότε αποφάσισαν να «πέσουν», ένδοξα, με το δικό τους τρόπο.

Πριν το κύκνειο άσμα τους, όσα μέλη του πυρήνα των «Ελεύθερα Ζωντανών» είχαν μείνει, υπέγραψαν μια συμφωνία, η οποία έλεγε ότι οι απόγονοί τους σε 500 χρόνια από εκείνη τη νύχτα, θα επανίδρυαν τους «Ελεύθερους» και θα συνέχιζαν το έργο τους στην εξάπλωση μιας ζωντανής κοινωνίας από αληθινούς ανθρώπους με ελεύθερο πνεύμα. Είκοσι φάκελοι σφραγίστηκαν και δόθηκαν σε πιστούς ακόλουθους τους ώστε να παραδοθούν σε απόγονους, μέλη των οικογενειών τους. Κατόπιν, ο Αιθριεύς, γέρος πια, έστειλε γράμματα σε όλα τα χωριά και τις κοινότητες από τις οποίες είχαν κάποτε περάσει οι Ελεύθεροι και ζήτησε την υποστήριξη των πολιτών τους και την εμφάνισή τους 4 μήνες αργότερα, έξω από το παλάτι στην Αθήνα για να υψώσουν ανάστημα στη βασιλική δικτατορία  και να κάνουν την τελική επιλογή τους υπέρ ή κατά της ελευθερίας, ανακοινώνοντας έτσι και τον τόπο της τελευταίας δημόσιας ομιλίας και εμφάνισής τους. Με αυτήν την πρόσκληση, ο Αιθριεύς σχεδίασε να ενώσει την αγανάκτηση και το θυμό των ανθρώπων εναντίον του κλήρου, έτσι ώστε επιτέλους να ελευθερωθούν.

Χιλιάδες άνθρωποι εμφανίστηκαν, τόσοι πολλοί μάλιστα που υπάρχει η φήμη ότι αρκετοί ήταν τόσο μακριά από το βήμα της ομιλίας που δεν μπορούσαν καν να τους δουν. Σχεδόν όλος ο κόσμος είχε ράψει τα υφασμάτινα σπιράλ, που είχε στείλει ο Αιθριεύς μαζί με την ανακοίνωση της συγκέντρωση, στα πανωφόρια και στις ποδιές τους. Άλλοι είχαν φτιάξει σπιράλ από εύκαμπτα κλαδιά μικρής αγριελιάς, ενώ κάποιοι είχαν βάψει σπιράλ στα μάγουλά τους με αργιλόχωμα. Η συγκέντρωση πολύ γρήγορα πήρε το χαρακτήρα γιορτής, καθώς κάποιοι χάριζαν χειροτεχνήματα και οικιακά προϊόντα, ως συμβολισμό για την α-χρησιμότητα του χρήματος στις ανθρώπινες σχέσεις, άλλοι προσέφεραν σπόρους, βότανα και δημητριακά σε τσουβάλια και άλλοι μαγείρευαν, άλλοι τραγουδούσαν και χόρευαν σε σχηματισμούς σπείρας, παιδιά έτρεχαν ανέμελα παντού. Ο ήλιος μεσουρανούσε, ενώ οι ιαχές «ελεύθερα, ελεύθερα..» αντηχούσαν από τα πνευμόνια όλου του κόσμου τόσο δυνατά, που αυτή η συγκέντρωση θα έμενε στην ιστορία ως η πιο ελεύθερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ. Χάρη στο μεγάλο αριθμό παρευρισκομένων, οι «Ελεύθεροι» ή «Ελεύθερα Ζωντανοί» κατάφεραν να ολοκληρώσουν την διαχυτική ομιλία τους μέχρι τέλους, όταν οπλισμένοι φρουροί τελικά κατάφεραν να φτάσουν στο βήμα και να συλλάβουν τον Αιθριεύς και τα υπόλοιπα μέλη του πυρήνα των Ελεύθερων, οι οποίοι φυλακίσθηκαν και κατόπιν καταδικάστηκαν σε θάνατο δι’ απαγχονισμού.

..η ιδέα όμως έμεινε ζωντανή..

Αθήνα, Δεκέμβρης 2008. Μετά από μία απίστευτη σύμπτωση, 4 από τους απογόνους των παλαιών ιδρυτικών μελών των «Ελεύθερων» συναντιούνται σε μία συγκέντρωση μελών φόρουμ και αρχίζουν να συζητούν για μία κοινωνία διαφορετική από αυτήν. Μέσα στην κουβέντα φανερώνεται η πληροφορία ότι και οι τέσσερις τους έχουν λάβει ένα περίεργο γράμμα από κάποιον πρόγονό τους που παρέχει οδηγίες για τη συμφωνία να επανασυνδεθούν και να επανιδρυθούν οι «Ελεύθερα Ζωντανοί». Και οι τέσσερις ενθουσιάστηκαν με αυτό το γεγονός και κατάφεραν, μετά από γενεαλογική έρευνα, να συνδεθούν και με άλλους απόγονους των αυθεντικών μελών μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Δυστυχώς όλα τα αυθεντικά έγγραφα εκτός από ένα, είχαν κατασχεθεί και καεί από την εκκλησία το 1487, οπότε οι νέοι «ελεύθεροι» δεν είχαν ακριβείς οδηγίες ως προς τους τρόπους δράσης και τα μέσα υλοποίησης για την επίτευξη μιας ελεύθερης κοινωνίας.